SIGNIFICANCE OF SCIENTIFIC STUDY OF THE PRESIDENT'S ADDRESSES OF THE PRESIDENT OF THE COUNTRY

Ardabaeva Madina - PhD student of the department of History,

Archaeology and Ethnography Department of IGN NAST

 

SIGNIFICANCE OF SCIENTIFIC STUDY OF THE PRESIDENT'S ADDRESSES OF THE PRESIDENT OF THE COUNTRY

 

      All socio-economic and political transformations that have been taking place in the Republic of Tajikistan in recent years reflect the implementation of the country's course, which is followed by the President of Tajikistan Emomali Rahmon. Given the fact that the President of the country occupies a central place in the structure of the highest bodies of state power, he determines the vector of political, economic, social and cultural development of the country. The fundamental ideas and initiatives of the head of state expressed in his annual messages become a catalyst for the legislative activity of the Majlisi Oli and stimulate all spheres of activity of the central and local executive authorities.

      Every year, the President of the country, in determining the course of the country's development, uses various political and legal means, one of which is the annual Address of the President to the Majlisi Oli. In terms of their legal status, the President's Addresses are political and legal documents of strategic nature and have constitutional and legal status, so each Address is of great value for researchers of the history of the country and the political course of the head of state in a certain period of the history of the Republic of Tajikistan.

        If we consider and analyze the Address of the President of our country from this point of view, we can state that each element of the text of the Address has its own clear content and logical justification, that is, it pursues a specific goal - it is to convey to each resident of the country the official position of the state leadership on the state of affairs in the country, as well as to outline the essence of the course of development of the Republic by determining the future directions of development of the state.

        Each of the messages causes a response and is commented by wide circles of the public and in the period after the announcement of the annual Address of the Head of State each of us, following the resonances in the society, forgets about one thing that the annual Address of the Head of State as a political and legal document of strategic nature should be analyzed from the position of comprehension of the problems of existing realities, first of all from the scientific point of view. The importance of presidential messages for science, for understanding and analyzing the ongoing transformations and development of the country should be considered at a proper, high level of scientific research.

       Analyzing the published comments and responses to the President's Address, we, to our great regret, came to the conclusion that to date there are very few specialized public and political-legal studies devoted to the analysis of the President's Addresses. We also could not find works or analytical articles considering the President's Addresses as a constitutionally enshrined right, studies on the specific analysis of the President's Address as a programme of cooperation of all branches of power, as well as scientific works analyzing the President's Addresses as one of the most important ways of implementing the state-legal strategy of the Republic of Tajikistan.

         In the selection of materials, we have reviewed, we often state only the fact that the items of the messages are mandatory for the executive and recommendatory for the legislative and judicial branches of government, without a special, in-depth factual or comparative analysis of the authors themselves. Proceeding from this we can state that the topic of presidential messages in the context of scientific analysis - historical, political science, philological, etc. context in the domestic scientific literature at the proper level has not been disclosed. Practically all existing works are considered by the authors only in the context of narrow sectoral and narrow-profile tasks and no more.

         In no case I would like to be little the merits of articles published in connection with the Presidential Addresses of the Republic, but despite the specialization of the authors, almost all of them consider the Presidential Address in the framework of solving the following problems.

         During the study of the issue, we failed to find scientific works, dissertations on systematic and specialized scientific research of the content of the President's Addresses in the Internet. We would like to study scientific research on the role of the President's Addresses in the elaboration and implementation of the country's development course, to get acquainted with the stages of preparation, announcement and implementation of the President's Addresses, with the peculiarities of the political course of the head of state in his Addresses to Majlisi Oli, etc.

       Taking into account the generally accepted methods of research of Presidential Addresses in democratic countries and analyzing the annual Address of the President of the Republic of Tajikistan Emomali Rahmon we can conclude that the annual Presidential Address is an important element of the main process of formation of a certain course of development of the Republic of Tajikistan, as it formulates the agenda on the most urgent problems of the country, proposes more effective ways of solving these problems, sums up the results of already completed tasks, that is, gives the results of the Presidential Address to the Majlisi Oli.

        This means that the annual Presidential Address fulfils controlling, strategic-directing, communicative, populist, value-orienting functions, which are mandatory for the executive branch and recommendatory for the legislative branch. Each message of the President of the Republic of Tajikistan is an effective tool for shaping the course of development of the Republic of Tajikistan.

 

Муфассал ...

АРЗИШҲОИ УМУМИБАШАРИИ ҶАШНИ САДА

 

Қурбонхонова Н.М. - номзади

илмҳои филология, мудири

шуъбаи фолклор ва адабиёти ИИГ АМИТ

АРЗИШҲОИ УМУМИБАШАРИИ ҶАШНИ САДА

     Сарчашмаи ҷашнҳои мавсимӣ вобастагӣ ва робитаи башар нисбат ба табиату гардиши коинот буда, ҳифзу мустақилияти онҳо бархоста аз кашфиёт арзёбӣ мегардад, ки дар меҳвари он арзиши умуминсонӣ нуҳуфтааст. Тамоми унсурҳои ҷашнҳои мавсимӣ дорои вижагии хоси худ ҳастанд ва ҳар яке аз онҳо дар миёни ҷомеаи башарӣ арзиш доранд. Интиқолёбӣ ва ҳифзу мустақилияти ҳар як ҷашну маросими мавсимӣ ҳам вобаста ба арзишу зарурат миёни башар буд, ки ҷойгоҳашонро устувор нигоҳ доштаанд. Албатта, дар қатори ҷашнҳои Наврӯз, Тиргон, Меҳргон ҷашни Сада низ тӯли қарнҳо бо унсурҳои ҷолибаш интиқол ёфта, ҷомеаи башарӣ онҳоро эътироф намудаанд. Нахуст ошкор шудани оташ ва эътимод доштан ба гармии Офтоб, ки аз як сӯ инсонро ба кашфиёти минбаъда водор карда, то ба имрӯз қариб тамоми асрори табиатро арзёбӣ намуда истодааст. Аз ҷониби дигар, он пояи аслии тараққиёту инкишофи тафаккури инсонӣ ва тарзи беҳтар бар роҳ мондани рӯзгузаронӣ барои аҳли башар гардида буд. Оташи кашфгирдида на ашёи сӯзанда, балки заминае аз созандагӣ ва фаъолияти минбаъдаи ҷомеаи инсонӣ дар роҳи беҳбуд бахшидан ба рӯзгор ва муҳиту атроф буд. Аз ин ҷиҳат ҳам оташ дар миёни унсурҳои чоргона ҷой гирифт ва ҳамчун ашёи муқаддас нисбат ба он таваҷҷуҳи хос зоҳир гардид.

     Дар робита ба андешаи фавқ академик А. Раҳмонзода дар тадқиқоташ нишон додааст, ки як омили падид омадани оташ дар тафаккури асотирии мардуми эронитабор аз таассуроти одамони ибтидоӣ ба табиат сарчашма мегирад ва қисме аз онҳо дар аввал ҷанбаи парастишӣ гирифта, бо гузашти замонҳо ва иваз гардидани тафаккури эҷодиву зеҳнӣ ба таркиби оину ҷашнҳои миллӣ ворид шуда, ба маросим табдил меёбанд [4, 4-5].

      Маҳз ҷанбаи парастишӣ буд, ки оташ мавҷудияташро нигоҳ дошта то ба имрӯз дар навъу намудҳои бадеӣ бо оҳанги арҷгузорӣ ҷой гирифтааст. Дар Вандидоди Авасто дар бахши панҷум чунин омадааст:

     «-Эй додари астуманд! Эй ашаван! Оё касе, ки мурдори чиркинеро дар об ё оташ биафканад ва ҳар як аз он дуро биолояд, метавонад дигарбора пок шавад?

     Аҳура Маздо посух дод:

    -Эй Зардушти ашаван! На! Наметавонад! Ӯ аз дузахиён аст…Ӯ аз табоҳкорон аст» [1, 464]. Ҳамин гуна андешаҳо то замони мо омада, ба шугуну боварҳо, зарбулмасалу мақол ва дигар навъҳои бадеӣ роҳ ёфтаанд.

     Дар Бадахшон ҳам дар гузашта ба оташ партофтани чизи ифлосро гуноҳи азим меҳисобиданд. Ё худ касе агар хоби даҳшатнокро дида бошад, онро ба оташ мегуфтанд, ба умеди он ки даҳшат дар оташ сӯхта нобуд шавад. Ҳамчунин дар атрофи айлоқ оташ меафрӯхтанд, то ки ба чорво зарар нарасад. Инчунин хомӯш шудани оташро фоли бад мешумориданд. Нишонаҳои муқаддас будани оташро дар миёни мардум академик А. Раҳмонзода ва профессор Р. Раҳмонӣ ба тариқи муфассал нишон додаанд (Ниг:. А. Раҳмонзода, Р.Раҳмонӣ. – 2017, Д. Раҳимӣ, Душанбе-2020). Афрӯхтани гулхан ва дар атрофи он гирдомадану хурсандӣ кардан ҳам, дорои арзишҳои хос ба ҳисоб меравад. Аввалан, агар гулханро ба хотири арҷгузорӣ меафрӯхтанд, баъдан барои ба ҷо овардани расму оин аз он истифода мебурданд ва сониян ин гулхане аст, ки башарро баъди зимистони қаҳратун аз хона берун бароварда, онҳоро дар як муҳити созанда муттаҳид месозад. Солисан, он пайке аз идома додани зисту зиндагонӣ буда, инсоният боварӣ пайдо намуд, ки мушкилоти рӯзгор анҷом ёфт ва аз ин пас ба корҳои кишварзӣ омодагӣ медид.

      Ба қавли Муҳаммадҷаъфари Ёҳакӣ оташ аз замони куҳан дар миёни тавоифи ҳиндууропоӣ муҳтарам ва муқаддас буда, бунёди эзадӣ дорад. Ҳиндуҳо оташро писари раббунавъи осмон медонанд ва чунин мепиндоранд, ки оташ аз осмон ба замин оварда шудааст [2, 132-137]. Аз ин рӯ нахустинсонҳо ба Хуршед дар само ва намоди он дар рӯи замин оташ ҳамчун ашёи пешбарандаи зисту зиндагониашон таваҷҷуҳ намуданд ва аз онҳо баҳра мебурданд. Шояд ин арҷгузорӣ нисбат ба Хуршеду оташ буд, ки дар Бадахшон ин ҷашн дар ҳар деҳа бо номҳои хоси маҳали худ ёд мегардад ва дар маҷмуъ ҳамаашон мафҳуми Офтобро ифода мекунанд. Масалан дар водии Язгулом ин идро «Граваш», дар Рӯшон “Хурпапуδ”, дар Бартанг “Хорпачор” ва дар Шуғнон “Хӣрпичор”(Офтоб дар мард) мегуфтанд. Дар забони ишкошимӣ Офтобро ремузд мегӯянд, ки бо исми Ауромазда - Ҳурмуз ҳамреша аст.

    Ҳамаи ин номҳо гувоҳӣ аз он медиҳанд, ки мардум аз замони хеле қадим нисбат ба гармиву рушноӣ эътимод доштаанд ва дар зербинои эътиқодашон унсурҳои муҳити асрорангезро муайян менамуданд.

      Ҷанбаи дигари ҷашни Сада ин аён гардидани баробарии шабу рӯз буд, ки барои нахустинсон ин як муъҷизаи табиат ба ҳисоб мерафт. Баъдтар натиҷагирӣ гардид, ки мувофиқи андешаи гузаштагон ба эътидол омадани ҳаракати офтоб инқилобе аст, дар муқобили торикӣ, яъне ғолибияти қувваи некӣ бар бадиро нишон медиҳад. Дар доираи ин андеша сарчашмаҳои зиёде ҷашни Садаро пирӯзии қувваи некӣ, аз қабили рушноӣ бар торикӣ, гармӣ бар сардӣ, пирӯзии Афредун бар Заҳҳок, сад нафарро аз марг наҷот додани Армоил баён месозанд. Ҳамин тариқ, эътидоли шабу рӯз дар Сада рамзи адолат буда, баёнгари ҳадду ҳудуди ҳар воситаи ҳаёти инсону табиатро низ мефаҳмонад. Тибқи маълумоти профессор Н.Шакармамадов Сада ин нишонаи зиндашавии табиат буда, ҳайвонот ба монанди хирс, суғур ва мор, ки давоми чил рӯз дар хоби гарон ҳастанд, бедор мешаванд [5, 27]. Баъдан дар зербинои ин кашфиёт башарият ба ихтироъи оҳан, кашфи улуми тиб, ки заминаи дигаре барои рушди ҳаёти инсонӣ буд, асос гузошт.

     Фолклоршинос Д. Раҳимӣ аз таҳқиқоти С. Ҳидоят ёдоварӣ намуда нигоштааст, ки барои мардуми Кирмон ҷашни Сада аҳамияти кишорварзӣ ҳам дошт ва деҳқонон пас аз ҷашнгирии он ҷуфту киштро оғоз менамуданд [3, 83]. Албатта дар минтақаҳои дигар низ пас аз Сада омодагӣ ба корҳои деҳқониро оғоз менамуданд.

       Ҳамин тавр, роҷеъ ба пайдоиши ин ҷашни бостон андешаҳои мухталифе вуҷуд доранд, ки ба ин ё он шахсияти асотириву таърихӣ нисбат дода мешаванд. Дар маҷмуъ ҳамаи онҳо як маънии мушаххасро ифода мекунанд, он ҳам бошад, дар якҷоягӣ раҳоӣ ёфтан аз душвориҳо ва оғоз намудан ба зисту зиндагонии хубтарро баён менамояд. Баъдан, ин ҷашн дорои анъана, урфу одатҳои мардумӣ мебошад, ки маҷмуаи онҳо қариб дар байни тамоми халқияти дунё як хел аст. Сониян, эътимоду парастиши ашёи табиат ба як мафҳум баён мешавад, ки он ниёзҳои башарро ифода менамояд. Инчунин, кашфиёти асрори табиат, даст ёфтан ба кори кишоварзӣ ба нафъи ҷомеаи умумибашарӣ буданд. Нуқтаи дигари ҷолиби таваҷҷуҳ вобаста ба ин ҷашн маҳсули ҷаҳду талоши тамоми башар дар як муҳити табиӣ барои беҳтар ба роҳ мондани тарзи зисту зиндагонӣ мебошад. Ҳамчунин ин ҷашн намоди созандагӣ аст, ки натиҷаи он корҳои ободонӣ, нишонаи хайру саховат, аз байн бурдани кинаву адоват ва нишонаи сулҳу салоҳ ва оромии башар ба ҳисоб меравад. Ҳамзамон ҳамаи нишонаҳо ин ҷашни бостонӣ буданд, ки бо ташаббуси Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зимни баргузории ҷаласаи 18-уми Кумитаи байниҳукуматӣ оид ба ҳифзи мероси фарҳангии ғайримоддии ЮНЕСКО дар шаҳри Касенеи Ҷумҳурии Ботсвана (аз 5.12.23 то 9.12.23) номинатсияи севуми Ҷумҳурии Тоҷикистон дар ҳамкорӣ бо Ҷумҳурии Исломии Эрон «Ҷашни Сада» низ расман ба Феҳристи репрезентативии ЮНЕСКО ворид гардид. Ҳамасола 30-юми январ Сада ҷашн гирифта мешавад.

Ҷашни Сада муборак бошад!

Адабиёт

1. Авасто. Тарҷимаи Ҷалили Дустхоҳ. - Душанбе: «Қонуният» - 2000. 784 с.
2. Ваҳҳобзода, Р. Аз оташи Сада то фуруғи Наврӯз ва Меҳргон. / Р. Ваҳҳобзода // Садои шарқ. -  Душанбе, 2018, №3. С.132-137.
3. Раҳимӣ, Д. Чинори пургул / Д. Раҳимӣ // Маҷмӯаи мақолаҳо.- Душанбе: Фан, 2008. -105с.
4. Раҳмонзода, А., Раҳмонӣ, Р. Эҳёи ҷашни Сада аз шарофати Истиқлолияти давлатӣ аст / А. Раҳмонзода, Р. Раҳмонӣ // Ҷумҳурият.- Душанбе, 2017.- № 22-23.- С. 4-5.
5. Шакармамадов, Н. Оинҳои Наврузӣ дар Бадахшон / Н. Шакармамадов. – Душанбе: РТСУ, 2012. – 100 с.

 

Муфассал ...

ПАЁМ – РАҲНАМОИ РУШДИ ИҚТИСОДИ МИЛЛӢ

Шуъбаи тадқиқоти иҷтимоиёту

иқтисодиёти ИИГ АМИТ

ПАЁМ – РАҲНАМОИ РУШДИ ИҚТИСОДИ МИЛЛӢ

(дар партави Паёми Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон 28.12.2024)

    Чун ҳамеша, Паёми Пешвои муаззами миллат ба таҳлилу баҳодиҳии рушди иқтисодиёти мамлакат ва ҷомеа дар 5 соли охир ва соли гузашта дар алоҳидагӣ, хулосабарорӣ аз амалкардҳо, иҷрои дастуру супоришҳои паёмҳои пешин оид ба таъмини рушди иқтисодиёту иҷтимоиёт, амнияти ватан, сулҳу субот, ягонагию ваҳдат, ҳимояи арзишу манфиатҳои миллӣ, баланд бардоштани сатҳу сифати зиндагии мардуми Тоҷикистон бахшида шудааст.

     Дар ин санади роҳнамо махсусан, дар назди соҳаи иқтисоди Ҷумҳурии Тоҷикистон, вазифаҳои муҳим ва мушаххас доир ба баланд бардоштани самаранокии идоракунии молияи давлатӣ, пешгирӣ намудани таъсири омилҳои берунӣ ба иқтисодиёти кишвар ва пешбурди минбаъдаи сиёсати андозу буҷет ҳамчун яке аз воситаҳои муҳими танзимкунандаи нишондиҳандаҳои макроиқтисодӣ, инчунин, устувор нигоҳ доштани нақши буҷет дар болоравии иқтисодиёт ва дар ин робита зиёд намудани музди кор, нафақа ва стипендия, таъмини ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ ва баланд бардоштани сатҳи некуаҳволии мардуми кишвар гузошта шудааст.

     Воқеан, Паём ин санади сарнавиштсоз, роҳнамо баҳри иҷрои ҳадафҳои шоиста буда, дар он самтҳои асосии сиёсати дохилӣ ва хориҷии Тоҷикистон, нақшаҳои рушди устувори минбаъда дар тамоми самту соҳаҳои хоҷагии халқи мамлакат тарҳрезӣ гардида, вазифа, мақсаду маром, роҳу воситаҳои расидан ба ҳадафҳои стратегӣ муайян ва мушаххас мегардад. Дар Паёми навбатӣ дастоварду пешравиҳои дар зарфи солҳои охир ноилшудаи Тоҷикистони соҳибистиқлол баён гардиданд.

     Сатҳи рушди иқтисодиёт дар ҳама давру замон асос ва гарави ҳастии давлату ҷомеа мебошад ва он аз субот, вазъи сиёсӣ, самаранокии сиёсати иқтисодӣ, ислоҳоти саривақтӣ, сатҳи тахассусии кормандон, сифати идоракунӣ ва дигар омилҳо вобастагӣ дорад.

    «Соли 2024 барои Тоҷикистон, бо вуҷуди мураккабшавии бесобиқаи вазъи ҷаҳони муосир, дар ҳамаи соҳаҳои ҳаёти ҷомеа пешрафтҳои назаррас ба даст омада, маҷмуи маҳсулоти дохилии кишвар нисбат ба соли гузашта 8,4 дарсад зиёд гардид ва ба беш аз 150 миллиард сомонӣ расонида шуд.

      Дар ин замина Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зикр намуданд, ки дар панҷ соли охир сатҳи некуаҳволии мардум тадриҷан баланд шуда, даромади пулии аҳолӣ аз 48 миллиард сомонии соли 2019-ум ба 147 миллиард сомонӣ дар соли 2024-ум расонда шуд, яъне нишондиҳандаи мазкур 3 баробар зиёд гардида, музди миёнаи меҳнат беш аз 1,8 баробар ва андозаи миёнаи нафақа 1,5 баробар афзоиш ёфт.

     Паёми Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон, дар баробари таҳлили ҳаматарафаи вазъи сиёсиву иқтисодии ҷумҳурӣ ва муайян намудани роҳҳои пешрафти соҳаҳои гуногуни ҳаёт, барномаи стратегӣ ва дурнамои рушди Ҷумҳурии Тоҷикистон мебошад, ки имрӯзҳо тамоми аҳли заҳмати ҷумҳуриамон, аз ҷумла кормандони мақомоти молия, аз ин санади барномавӣ руҳу илҳом гирифта, онро дастури кору фаъолият қарор додаанд.

     Дар Паём тамоми самтҳои сиёсати дохилию хориҷии кишвар, роҳҳои рушди молияи давлатӣ ва иқтисодиёт, беҳбудӣ бахшидан ба зиндагии мардуми ватанамон мушаххас нишон дода шудааст.

     Яке аз рукнҳои асосии сиёсати Ҳукумати Тоҷикистон ғамхорӣ ва аҳамият ба соҳаҳои иҷтимоиёт, баланд бардоштани сатҳи зиндагӣ ва маоши кормандони соҳаҳои иҷтимоиёт, аз ҷумла маориф ва тандурустӣ аст. Пайваста ба афзоиши ҳаҷми буҷети давлатӣ маблағгузории соҳаҳои иҷтимоӣ зиёд шуда, барои рушди илму маориф, тандурустӣ, ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ, фарҳанг ва варзиш, баланд бардоштани сифат ва сатҳи зиндагии шаҳрвандон бо роҳи зиёд намудани музди меҳнат, нафақа, стипендия ва дастгирии оилаҳои камбизоат, бо дарназардошти муқаррар намудани ҷубронпулӣ ва дигар пардохтҳои иҷтимоӣ равона карда мешавад.

     Ҳамон тавре, ки Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон дар Паёмашон зикр намуданд, сохторҳои давлатии кишвар ҷиҳати таъмин намудани нишондиҳандаҳои қисми даромади буҷети давлатӣ, самаранокии хароҷоти он ва фарогирии пурраи сарчашмаҳои имконпазири даромади буҷет раванди рақамикунонии молияву андозро густариш бахшида, дар муҳлатҳои наздиктарин низоми мукаммали муносибатҳои молияи рақамиро роҳандозӣ намояд.

      Боиси ифтихор аст, ки Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар арсаи сиёсати ҷаҳонӣ бо ғурури баланди миллӣ, ҳисси бузурги ифтихори ватандорӣ ва мардумдӯстии худ машҳур гаштааст. Танҳо ҳамин гуна ғуруру ифтихор доштан, бо меҳнати садоқатмандона саҳм гузоштани ҳар як соҳибватан дар пешрафт ва гулгулшукуфии мамлакати азиз метавонад моро ба субҳи босафои саодат ва ояндаи дурахшон бирасонад.

     Бинобар ин, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёмашон бори дигар таъкид намуданд, ки мо бояд манфиатҳои милливу давлатиамонро аз тамоми манфиатҳои дигар болотару афзал дониста, таҳкими пояҳои давлати соҳибистиқлоли миллиамонро чун неъмати бебаҳо ҳифз намоем ва бо дасту дилу нияти пок ба халқу Ватан хизмат намоем.

  

Муфассал ...

ПАЁМИ СОЛ - ПАЙҒОМИ МАРҲИЛАИ НАВИ РУШДИ ВОҚЕИИ ТОҶИКИСТОН

Ҳақназар Имомназар ходими

илмии Институти илмҳои гуманитарии

ба номи академик Б.Искандарови АМИТ

 

ПАЁМИ СОЛ - ПАЙҒОМИ МАРҲИЛАИ НАВИ РУШДИ ВОҚЕИИ ТОҶИКИСТОН - Чанд бардошт аз фалсафаи Паёми соли 2024 ва воқеиятҳои ҷомеаи тоҷикистонӣ

       Паёми имсолаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, муҳимтарин санади сиёсӣ, иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангии мамлакат, аз як тараф ҷамъбасти як марҳилаи пешрафти кишвар, дар намунаи як соли (2024) бобарори он, бо таҳлилҳои амиқи илмӣ-воқеии тамоми соҳаҳои ҳаёти он, раҳнамоӣ ва пешгӯиҳои хирадмандона барои як соли дигари талошҳо ва қадамҳои устувортар ба самти ҳадафҳои олии миллӣ мебошад. Паёми сол аслан пайғоми ворид шудани Ҷумҳурии Тоҷикистон ба марҳилаи нави воқеии рушди он аст, зеро замони сӣ соли сипаришуда, мамлакат асосан давраи эҳё ва барқарорсозии худро ҳамчун воҳиди сиёсӣ-иқтисодӣ дар ин ҷомеаи ҷаҳонӣ муваффақона паси сар кард. 

    Аз ҷониби дигар, Паём ин Эъломияи расмии Ҷумҳурии Тоҷикистон, дар симои Президенти он, ҳамчун тантанаи пирӯзиҳои навбатӣ дар набардҳои ҷаҳони ба маротиб бесуботгашта ва душворпешгӯишаванда, вале воқеӣ мебошад. Ба ибораи дигар, Президенти мамлакат ба намояндагӣ аз номи мамлакат, миллат ба тамоми тоҷикони дохилу хориҷи кишвар, ҳамзамон ва ба хусус, ба тамоми ҷаҳониён пайғому эълом доштанд, ки чунин мамлакати ҷавоне дар ҷаҳон ба номи Тоҷикистон аст, ки бо сохти давлатдории демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявӣ ва ягона (воҳид), бо сиёсати мустақили дохилии самти иҷтимоӣ дошта ва сиёсати “дарҳои боз”-и хориҷии худ, дар ҳаёти ҷомеаи ҷаҳонӣ ҳам фаъолона саҳмгузор мебошад. Дар Паём махсусан таъкид гардид, ки ҳамаи ин дастовардҳои кишвар ба шарофати яке аз беҳтарин панҷгонаи Конститутсияҳои дар сатҳи ҷаҳонӣ эътирофшуда, ба номи Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон имконпазир гаштааст, ки соли гузашта, тамоми мардуми кишвар 30-солагии онро бо ифтихор ва тантана ҷашн гирифтанд.

    Новобаста аз авзои бӯҳронии ҷаҳони мудерн, Паём ҳамчунон Эъломияи пешрафти устувори кишвар дар марҳилаи воқеии рушди он, ҳамчунон сарварӣ ва мудирияти муваффақонаи роҳбарияти олии он мебошад, ки дар дастовардҳои беназири он, ваҳдати комили сокинони он, саҳми созандаи мардум барои сарзамини аҷдодӣ равшан инъикос ёфтааст. Зеро дар кӯтоҳтарин фурсати таърихӣ, бахусус, дар шароити рақобатҳои шадидтар гаштаи қудратҳои ҷаҳонӣ, барои бозтақсими нуфус дар ҷаҳон, ба чунин сатҳи рушд ва дастовардҳо расидани Тоҷикистони мустақил, ҳар гуна шубҳаҳоро чӣ дар хориҷ ва чӣ дар дохили кишвар аз байн бардошта аст.

      Мо аз баёни муваффақиятҳои назарраси ба даст омада, аз таҳлилу рақамҳои дар ин санади муҳими давлатӣ зикршуда худдорӣ карда, ба моҳияти таҳлилҳои илмӣ-воқеӣ ва оянданигарии мантиқии Пешвои миллат, бо чанд бардоштҳои худ таваҷҷӯҳ карданием. Зеро бо нигоҳи амиқтар, ҳар ҷумлаи Паёми имсола, фалсафаи худро дорад, ки моҳияти он бояд ба таври содда, ба ҳар сокини кишвар расонда шавад, ки мо ҳам онро дар ин маводи кӯтоҳ вазифаи худ қарор додаем.

       Роҳбари давлат дар оғози Паёмашон аз мушкилоти афзудаи ҷаҳони муосир, аз мухолифатҳо ва хатарҳои дар он суръату шиддати бештар пайдо карда, зикр намуда, дар айни ҳол, таъкиди махсусе доштанд, ки “...мардуми Тоҷикистон, мисли тамоми дигар кишварҳои пешрафта, ҳуқуқи маънавии зиндагии шоистаро дорад, ки ин ҳадафи олии Ҳукумати мамлакат мебошад...”. Бояд зикр шавад, ки барои ноил шудан ба ин ҳадафҳои олии давлат, заминаҳои мустаҳкам низ гузошта шудаанд, ки як тасдиқи он, дар тӯли панҷ соли охир таъмин шудани суръати рушди ММД ба 7,7 фоиз мебошад. Дар ин замон, яъне панҷ соли охир, музди меҳнати кормандони тамоми соҳаҳо, ба шумули нафақаву стипендияҳо, чор маротиба баланд бардошта шуда, ба сад фоиз расонда шуд, ки намунае аз қадамҳои мушаххас дар роҳи ҳадафи олии Ҳукумати кишвар, яъне таъмини зиндагии шоиста барои тамоми сокинони он мебошад.

       Рақамикунонии иқтисоди кишвар, инноватсияи он (навоварӣ), ҳамчун яке аз талаботҳои воқеии замони муосир, ҳамзамон яке аз авлавиятҳои Ҳукумати мамлакат дар марҳилаи навбатии рушд мушаххас шудааст, ки дар мавриди заминаҳои он, амалӣ кардани онҳо чораҳои зарурӣ ҳам андешида шудаанд. Таъсиси Донишгоҳи инноватсия ва технологияҳои рақамӣ дар ш. Кулоб ва дар пояи он таъсиси марказҳои илмӣ дар қаламрави тамоми кишвар, боло бурдани маърифати молиявии шаҳрвандон, масъулияти андозсупорӣ ҳамчун нишонаи маърифату масъулияти шаҳрвандӣ, аз ҷумлаи нуктаҳои калидии Паёми имсола мебошанд.

      Роҳбари давлат бо дилсӯзӣ ва мардумсолории хос зикр доштанд, ки; “Ман ташвиши мардумамонро дарк мекунам”, ки ин нишонаи огоҳӣ аз тамоми мушкилоти муваққатии мардум ва дар айни замон баёнгари ғамхорӣ ва пайваста дар андешаи беҳбудии зиндагии мардуми кишвар будани Сарвари давлат мебошад, ки ҳамзамон тамоми кормандони масъули ниҳодҳои давлатиро барои анҷоми хизмати софдилона ба сокинони кишвар, ҳамчун вазифа ва масъулияти асосӣ даъват карданд. Пешвои миллат вазифагузорӣ карданд, ки суръат додани сохтмони неругоҳи бузурги Роғун, неругоҳи Себзор, тақвияти иқтидори неругоҳҳои дигари кишвар, ва дар маҷмӯъ истифодаи захираҳои обии кишвар, яке аз вазифаҳои аввалиндараҷаи ду соли оянда мебошанд, ки барои комилан бартараф кардани норасогии неруи барқ дар тамоми қаламрави кишвар то соли 2027 равона шудаанд.

       Яке аз нуктаҳои қобили зикри Паём ин таваҷҷуҳи хоси Роҳбари давлат ба мақоми занон дар мамлакат аст, ки шоистаи таҳсин мебошад. Фалсафаи ин таъкиди оқилонаи Пешвои милат дар он аст, ки саҳми занон дар ҷомеа, пояи қавии имрӯзу фардои мамлакат боқӣ мемонад. Зеро занон пеш аз ҳама, тарбиятгарони наслҳоянд ва дар ин кор мисли фаъолиятҳои дигар эҳсоси масъулияти баландтар доранд. Ояндаи давлати худӣ, пешрафти он, ба давлати пешрафтаву маданӣ табдил додани он, парвардани эҳсоси миллӣ ва ватанмеҳварӣ дар мафкураи ҷавонон, ки фардои давлатро ба даст хоҳанд гирифт, маҳз ба занону модарон вобастагӣ дорад.

       Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз рӯзҳои аввали эҳёи давлатдории тоҷикон, самти  маорифро дар қадами аввали афзалятҳои давлат қарор доданд. Чунин сиёсати дурбинонаи роҳбарияти олии кишвар имкон дод, ки дар муддати кӯтоҳи таърихӣ дар соҳа корҳои бузург анҷом шаванд. Аз ҷумла, биноҳои аксари кулли макотиби мамлакат азнавсозӣ шуда, беш аз 1000 адад мактаби замонавӣ аз нав сохта шуданд, шароити иҷтимоии кормандони соҳа, ҳар сол беҳтар фароҳам шуда истодааст. Дар Паёми соли 2024, аз ҷониби Роҳбари давлат ба таври мушаххас вазифагузорӣ шуд, ки дар тамоми нуқтаҳои аҳолинишине, ки беш аз 100 оила истиқомат доранд, мактабҳои типи нав сохта шаванд. Ҳадафи ниҳоии тамоми ин чорабиниҳо, тақвияти низоми маорифи кишвар аст, ки ба таври куллӣ тағйир, бознигарӣ ва такмил барномаҳои таълимии низоми маориф, муҳтавои маводи дарсӣ ва ба ҷаҳонбинии муосир созгор кардани он мебошад.

     Дар бахши илм, дар Паёми Президенти муҳтарами мамлакат ба таври мушаххас таъкид гардид, ки бо вуҷуди нишондодҳои қисмати миқдорӣ, зарурати ҷидии ворид кардани тағйироти сифатӣ дар илм ба миён омадааст. Ба хусус, масъалаи таҳия ва омода кардани мутахассисони соҳаҳои барои талаботи марҳилаи кунунии рушди кишвар ва ҳаёти ҷомеаи он зарурӣ дар радифи вазифаҳои афзалиятнок қарор дода шуданд. Ба таври дигар, сифати натиҷаҳои илмӣ ба таваҷҷуҳи махсус, аз ҷумла, омода кардани кадрҳои босалоҳияту дорои касбу ҳунар, маҳорати ихтирокорӣ, донандаи забонҳои маъмули хориҷӣ ва ғайра зарурати бештар мешавад. Дар ин маврид ишораи дурандешонаи Пешвои миллат ба масъалаи ҳамгироии кишвар, дар марҳилаи нави рушди он бо ҷаҳони мудерн аст, ки дар он касбият, салоҳият, доштани донишҳои замонавӣ ва рақобат шарти муҳимтарин боқӣ мемонанд.

     Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, аз рӯзҳои аввали эҳёи давлатдории худӣ дар тамоми суханрониҳои муҳимашон, соҳаи маорифро ҳамеша ҳамчун калиди ҳалли тамоми мушкилиҳо ва ҳамзамон роҳи асосии дастрасии бештар ба дастовардҳои бузургтар нишон доданд. Дар Паёми имсола таъкиди кӯтоҳ, вале хеле пурмаъноашон, “...ки ҳама гуна пешрафтро маориф ва илм таъмин мекунад, на чизи дигар...” посухи ҳамаи саволҳои ҷомеа мебошад. Тамоми ин дастуру раҳнамоиҳои дар Паёми имсола ироа шуда, тадбирҳои дигари амалӣ шуда ва дар маҷмӯъ, сиёсати хирадмандонаи Роҳбари давлат ба он равона шудаанд, то ки раванди пайвасташавии кишвар бо ҷомеаи ҷаҳонӣ ба монеаҳо рӯ ба рӯ нашавад, зеро рақобатпазирӣ дар бозори ҷаҳонӣ ва ҳамқадамӣ бо замон барои кишвари ҷавони мо, як амри зарурӣ ва ногузир буда, омодагии ҷиддитарро талаб мекунад.     

     Муҳимтарин талаботе, ки муҳтавои Паёми сол назди аҳли илм гузоштааст, ин ба ниёзҳои замони муосир мутобиқ кардани худи илм, яъне ба ҳаёти воқеӣ наздик кардани тадқиқотҳо ва дастовардҳои илмӣ мебошад. Ба ибораи дигар, ба хотири таъмини ҳамгироии мамлакати ҷавони мо бо ҷаҳони воқеии муосир, аз низоми маориф ва илми кишвар бо тамоми ҷиддият тақозо мешавад, ки аз ҷараёнҳои мухталифи замони мудерн, бахусус, раванди печидаи ҷаҳонишавӣ ва ба самти чандқутбӣ равандаи ҷаҳон дар канор намонад. Фалсафаи ин таъкидоти Пешвои миллат, тамоми талошҳояшон содда, вале хеле арзишманданд, яъне Тоҷикистонро бидуни бохтҳои бузург, ба қатори кишварҳои пешрафта расондан аст, ки қобили қадрдонии хос ва дар айни замон саҳмгирии ҳавасмандонаи ҳар фарди кишварро талаб мекунад.

     Роҳбари давлат Ҷаноби олӣ дар мавриди зарурати рушди ҳамаҷонибаи низоми маориф, бо дилсӯзии хоси худашон, як ҷамъбандии дақиқро дар шакли ҳушдори раҳнамоикунанда ва воқеӣ карданд, ки “... то ба маориф ҷомеа рӯ наорад, дастнигар, хору зор, таҳқиргашта ва афроди он моил ба ҷиноятҳо ва корҳои пешгӯинашаванда хоҳанд буд”, ки аз ҳар як сокини кишвар, бозандешии амиқи воқеиятҳо ва оянданигариро тақозо мекунад. Аз дидгоҳи мо, фалсафаи ин таъкиди дурнигаронаи Роҳбари давлат хеле амиқтар аз он аст, ки тасаввур мешавад. Мушоҳидаву мутолиаҳо нишон медиҳанд, ки ҷомеаи мо, алҳол бештар аз ҳама, ба тағйироти ҷиддӣ дар ҷаҳонбинӣ эҳтиёҷ дорад, яъне ба ҷаҳонбинии комилан нави илмӣ, воқеӣ ва на тақдиргароёна ва на таваккалӣ, ки ҳанӯз қисме аз аъзои ҷомеаамон дар гирифтории он мондаанд. Воқеият чунин аст, ки ҷаҳонбинии як қисме аз ҷомеаамон дар замони ба ном гузариш зери таъсироти гуногун, ба хусус, ҷаҳонбинии хурофотиву тааассубгароёнаи ҳизбу ҳаракатҳои мухталифи сиёсии зери чатри адён паноҳ бурда, қарор дода мешаванд, ки барои рушди ояндаи кишвар монеа ва ҳатто таҳдиди ҷиддӣ ҳам шуда метавонад. Дар чунин ҳолат, роҳи ягонаи берунрафт аз вазъи ҷаҳолату эҳсосот, ноогоҳӣ ва ҷаҳонбинии ақибмонда, маҳз ҷомеаи нави донишбунёд, донишмеҳвар аст, ки зарурати низоми қавӣ ва муосири маорифро бори дигар таъкид месозад. Ба яке аз таъкидоти хирадмандонаи Пешвои муаззами миллат таваҷҷӯҳ шавад, ки фармудаанд; “...сабаби асосии бадбахтиҳо, эътибор надодан ба мактабу маориф, фароҳам насохтани муҳити зарурӣ аст...”. Албатта тарбия аз оила оғоз меёбад, ки дар пояи он мафҳуми хеле дақиқ воридкардаи Роҳбари давлат “сифати аҳолӣ”ташаккул меёбад.

      Пешвои миллат, Роҳбари давлат Эмомалӣ Раҳмон такроран ва хеле ба мавқеъ таъкид карданд, ки “...бори дигар мегӯям, ки хурофот ҷаҳолат аст. Ҷаҳолат танҳо бадбахтӣ меорад”, ки маънои набудани донишу огоҳӣ буда, ба шарҳе ҳам эҳтиёҷ надорад.

      Аз диди мо, таъкидоти ҳамешагии Пешвои миллат ба соҳаи маориф, ҳадафу фалсафаи мушаххас доранд, ки хулосаи он таъкиди такрорӣ боз ба ҳамон мафҳуми ҷаҳонбинии қисме аз аъзои ҷомеа мебошад. Ба ибораи дигар, замони ҷаҳонбинии суннатӣ, анъанавӣ хеле гузаштааст ва зарурати замон ҷаҳонбинии илмии муосир аст, ҳарчанд тағйири он кори содда ва яклаҳзаина ҳам намебошад. Аммо агар ҷомеаи тоҷикистонӣ ҳам мисли миллатҳо ва кишварҳои тараққӣ карда, хоҳони пешрафт, мавқеи муносиб, шарафу номус, эътирофу эҳтироми сазовори гузаштаи худ ва хоҳони ҳамқадамӣ бо ҷаҳони пешрафта бошад, роҳи ягонаи он аз масири маориф, илму дониш, яъне ҷаҳонбинии муосир мегузарад.

       Роҳбари давлат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамчунон ишора карданд, ки “... ҳамаи мо як масъулият дорем, дар ҳар вазифаву мақоме, ки бошем, ин хизмат ба мардуми худ аст, ба мардум роҳи дуруст нишон додан аст”. Яъне 80% аҳолии кишварро сокинони деҳот ташкил медиҳанд, ки бештар ба раҳнамоии дурусти воқеӣ, илмӣ эҳтиёҷ доранд, то аз ҷониби ҳар гуна неруҳо, ба манфиатҳои хилофи миллӣ ва башарӣ суистифода нашаванд, то “... давлатҳои орому осуда ва дар ҳоли рушдро қурбони як ғаразу ҳадафи маҳдуди сиёсии худ нагардонанд, аз байн набаранд.”  

     Роҳбари давлат дар мавриди фарҳанг низ таъкидоти хеле нишонрас ва пурмуҳтаво баён доштанд, ба монанди; “Фарҳанг ҳастии миллат аст”, “Наврӯз буд, ки моро ҳамчун миллати фарҳангӣ то ба имрӯз расонд” ва ғайра, ки моҳияташон хеле равшан аст.

    Як нуқтаи дигари муҳими Паёми сол ин саҳмгузории пешоҳангонаи Тоҷикистони ҷавон, дар арсаи фаъолиятҳои байналмиллалӣ, дар муқоиса бо бештар аз 220 кишварҳои собиқадори бузургу кӯчаки дунё аст. Тоҷикистони соҳибистиқлол, шурӯъ аз соли 2003, бо ибтикори бевоситаи Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, чандин пешниҳодҳои сатҳи давлатиро дар соҳаи истифодаи оқилонаи захираҳои обӣ ба ҷаҳониён ва ба манфиати кишварҳои минтақа, аз тариқи СММ ироа карданд. Бар илова, пешниҳодоти дигари сатҳи ҷаҳонӣ, ба хотири эҳё ва муаррифии фарҳангу тамаддуни миллат, Тоҷикистонро ҳамчун кишвари ташаббускору сазовор муаррифӣ карда, эҳтирому эътибори ҷаҳонии онро дар арсаи байналмиллалӣ ба сатҳи баландтар бардоштанд.

     Яке аз нуқтаи хеле муҳими дигари Паёми имсола, пешниҳоди нави дигари сатҳи ҷаҳонии Роҳбари давлати Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба созмони байналмилалии фарҳангии  СММ, ЮНЕСКО, дар мавриди таҷлили сатҳи ҷаҳонии 2500-умин солгарди нахустин “Эъломияи ҳуқуқи башар”-и Куруши Кабир мебошад, ки аз тарафе қобили ифтихори миллӣ ва аз ҷониби дигар, боиси баландтар шудани маҳбубияти хоси миллат нисбати шахси худи Пешвои мардумии миллат мебошад. Пешвои миллате, ки гузаштагони он дар саргаҳи тамаддуни башарӣ саҳми бузург доштаанд, ба хусус, бори нахуст дар таърихи башар барои ҷаҳониён тарзи давлатдориро дар пояи низоми ҳуқуқ ва қонун нишон доданду омӯзонданд, маҳз бо хиради сиёсии хоси худ, бо истифода аз мавқеи лидери эътирофшуда дар доираҳо байналмилалӣ ва дарки амиқ аз воқеият ва адолати таърихӣ, мероси ин аҷдоди пурифтихори миллат, Куруши Кабирро дар ҷаҳон ба сатҳи сазовор бардоштанд. Ин Эъломияи машҳур, намунаи аввалин ва беҳтарини модели давалатдорӣ ва намунаи ҳамзистии халқу миллатҳои гуногун, бо мансубиятҳои мухталифи нажодӣ, ақидатӣ буд, ки Куруши Кабир тавонист, тамоми халқияту миллатҳо, эътиқодмандони адёни мухталифро дар аввалин империяи бузурги ҷаҳон, дар асоси ҳуқуқу қонун муттаҳид кунад. Ҳамчун шаҳрванди кишвар, бо ифтихору эҳтироми фавқуллода ин иқдоми бузургу санҷидашудаи Пешвои мардумии худро, ҳамчун барқароркунандаи адолати таърихи башарӣ ва хеле дурнигарона медонам, ки барои мақому эътибори миллату сарзамини куҳантамаддуну бостонӣ ва ҳар як сокини ин кишвар мояи бузургтарин ифтихор ва рӯҳбаландӣ хоҳад буд.

      Ҳамин тариқ, агар фалсафаи ин санади муҳим, ба номи Паёми Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистонро барои соли ҷорӣ ҷамъбандӣ кунем, он як пайғоми таҳлилӣ-стратегӣ барои ворид шудани мамлакат аз марҳилаи эҳёву барқарорсозии давлати худӣ ба марҳилаи рушди воқеӣ мебошад. Дар ин марҳилаи нав ҳам, ҳифзу таҳкими минбаъдаи дастовардҳои беназири Тоҷикистони соҳибистиқлол, ҳамчун заминаи боэътимоди рушду шукуфоии ояндаи он боқӣ мемонанд. Дар таъкиди такрор ба такрори Пешвои миллат омадааст, ки барои расидан ба он ҳадафҳои олии давлату миллат “мо бояд сарҷамъу муттаҳид бошем, Ватанамонро соҳибӣ кунему сидқан дӯст дорем, дар фикри фарзандони худ, хушбахтии онҳо бошем”. Яъне ибораи калидӣ дар ин таъкид, бо тамоми маъно “соҳибӣ кардани Ватани аҷдодии худ” ва барои фарзандону ояндагони худ, ба мерос мондани Ватани ободу озоду шукуфо аст. Ба ҳар гуна бозиҳои иғвоангезонаи гурӯҳҳои ранҷидаву мухолиф ва ҳасуди ҳама гуна пешрафтҳои кишвар, ташкилотҳои ғаразноку шубҳаноку беоқибат, ки зери ниқобҳои “демократия“ ,”озодии ғарбиёна”, “исломи ноб” ва ё “мудҳо”и дигари машкуки замон ва бо оқибатҳои торику номаълум, ки ба хатари воқеӣ, ҳатто аз байнравии давлатдориҳо ҳам анҷом ёфтаанд, бояд муқовимати ҷиддӣ нишон диҳем.

      Дар мавриди тарғиби ин ҳуҷҷати раҳнамоикунанда, ба назари мо муҳим аст, ки аз ҳар гуна куллигӯиҳо, шиорпартоиҳо, суханҳову ибораҳои умумӣ ва абстрактӣ, такрори таҳлилу дастуроти мушаххасу мантиқии Пешвои миллат худдорӣ шавад, зеро тамоми он дар сатҳи олӣ анҷом шуда, ба зикри такрорӣ ва намоишкорӣ ягон зарурате надоранд. Коре, ки бояд ҳар ватанпараст анҷом диҳад, ин шарҳи соддаи раҳнамоиҳо ва дастуроти Пешвои мардумии миллат аст, ки бояд ба тарзи барои дарки омма дастрас анҷом дода шавад, ки ин саҳми ҳар яки мо хоҳад буд. Ба таври дигар, ҳар фарди огоҳ бояд ба ташвиқу маъруфгардонии ҷаҳонбинии ба донишу огоҳӣ, илми амалӣ асосдошта таваҷҷуҳу такя кунад. Яъне ба таври содда ба мардум расонда шавад, ки то донишҳои замонавиро таври бояду шояд наомӯзем, тафаккури тақдиргароёна ва хурофоту тааассуби дар ҷаҳонбинии аҳли ҷомеа боқӣ монадро пок карда наметавонем. Ва то замоне, ки мо ҳаёти худро дар дасти худамон нагирему онро ба қисмату сарнавишту хурофоти мавҳум ҳавола кунем ва ба ҷойи дуову фолу сеҳру ҷоду ва истихора ва ё ба умед ба дигарон бандему кору амали мушаххас анҷом надиҳем, дар зиндагии фардӣ ва ҷамъӣ ҳамеша ба монеаҳо рӯ ба рӯ хоҳем шуд ва аз ҷаҳони воқеӣ ақиб хоҳем монд. Бояд возеҳ дарк шавад, ки сарнавиштамонро чӣ дар сатҳи фардӣ ва чӣ ҷамъӣ танҳову танҳо худамон месозем, на каси дигар ва на тарзи дигар, ба ибораи дақиқе” сарнавиштро бояд (ҳар яки мо) дар сар ва аз сар навишт”.

      Ба ҳайси як шаҳрванди оддӣ ва бо каме таҷрибаи ҳаётиву корӣ дар сохторҳои гуногун, аз ҷумла, хориҷ аз қаламрави кишвар, бори дигар, бо истифода аз фурсат, ба ҳамватанони муҳтарам гуфтанием, ки роҳбарияти олии кишвар, таҳти раҳнамоии дурбинона ва ғамхоронаи Пешвои миллат, Президенти мамлакат Эмомалӣ Раҳмон, тамоми фаъолияти пешвоиву сарвариашонро ба дараҷаи олӣ ва ба маротиб бештар аз тамоми интизороти миллат анҷом додаанд ва анҷом медиҳанд, ки он як воқеияти эътирофшуда мебошад. Дар ивази тамоми он корҳои бузургу бесобиқае, ки аз ҷониби Пешвои мардумии миллат барои эҳё ва барқарорсозии ин сарзамини аҷдодӣ ва рушди минбаъдаи он анҷом шудаанд ва ҳамеша ҳам дар кӯшишу талошҳои хастанопазир, заҳматҳои шабонарӯзӣ дар роҳи ободиву шукуфоии Ватани азизамон мебошанд, аз ҳар яки мо танҳо як чиз талаб карда мешавад ва он ҳам, ба қадри имкони худ дар ҳаёти Ватани азиз саҳм гирифтан аст, ки он ҳам  фардо ба манфиати ояндагони боз ҳам хушбахттари худи мо хоҳад буд.

Муфассал ...