Осорхонаҳо кошонаҳои муқаддасанд! (бахшида ба рӯзи байналмиллалии осорхонаҳо).

 Осорхонаҳо  кошонаҳои муқаддасанд!  (бахшида ба рӯзи байналмиллалии осорхонаҳо).

Қаблан тамоми кормандони собиқ ва кунунии осорхонаҳои Тоҷикистонро бо рӯзи байналмиллалии осорхонаҳо табрику таҳният мегӯям ва барои ҳар яки онҳо тансиҳатӣ,  рӯзгори хушу обод, хонаободӣ, фазои сулҳу салоҳ ва хушбахтии ҳамарӯзаро таманно дорам.

Баъдан мехоҳам, ки ба таври хеле кӯтоҳ ёдрас аз он кунам, ки осорхонаҳо ҳамчун кошонаҳои муқаддас, посдоранда ва муаррифкунандаи  фарҳанги моддию маънавии  ҳар як халқу миллат ҳастанд. Бинобар ин дар бойу ғанӣ гардондани осорхонаҳо, рушду нумӯъи онҳо, тарғибу ташвиқи фарҳанги бойи ниёгон муваффақ шудан ба комёбиҳою дастовардҳои нав ба нав, вазифаи муқаддаси ҳар як шаҳрванди Тоҷикистон аст.

Хушбахтона, дар солҳои истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикистон бо ташаббуси бевоситаи Ҷаноби олӣ, Асосгузори сулҳу Ваҳдат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомали Раҳмон, раиси ш. Душанбе мӯҳтарам Рустами Эмомалӣ, раисони вилоятҳою шаҳрҳо ва ноҳияҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон, сардорони муассисаҳои алоҳида чандин осорхонаҳои нави замонавӣ бунёд ёфта, ба истифода дода шуданд. Ҳар яки ин осорхонаҳо вобаста ба сохтор, вазифаю шакл дар ҳифзу эҳё, тарғибу ташвиқи фарҳанги бойу рангини халқи тоҷик саҳми худро гузошта истодаанд.

Тоҷикистон бо табиати зебою нотакрораш, бо сокинони муқимии қадимии гуногунзабону гуногунфарҳангаш, осорхонаи зиндаи таърих аст. Ҳар як ноҳияю водӣ ва ҳатто ҳар як дараю деҳаи он бо хусусиятҳои хосаш хеле ҷоллибанд. Аз ин хотир мо ҳамагон бояд кӯшиш ба харҷ диҳем, ки вобаста ба хусусиятҳои хоси ҷуғрофӣ, таърихию фарҳангӣ, дастовардҳои сиёсию, иқтисодӣ ва умуман дар тамоми самтҳо дар шаклҳои гуногун осорхонаҳо ташкил кунем. Осорхона таъриху фарҳангӣ гузашта, дастовардҳои ҳар як халқу миллат, вилояту ноҳия ва ҳатто ҳар як муассисаю идора ва ё як соҳаро муаррифӣ мекунад. Бинобар ин ба фикрам агар дар Тоҷикистон ҳар қадар ба осорхонашиносӣ ва рушди осорхонаҳо диққати ҷиддӣ диҳем, ҳамон қадар барои ҷаҳониён бештару хубтар ва ҷоллибтар ҳамчун як халқи бофарҳангу тамаддунофар рӯйнамо хоҳем гашт.

Шоинбеков А. А. Мудири шуъбаи таърих, бостоншиносӣ ва мардумшиносии ИИГ ба номи академик Б. Искандарови АМИТ.

САҲМИ ШИРИНШОҲ ШОҲТЕМУР ДАР ПОЙДОРИИ ЗАБОНИ ТОҶИКӢ

«Дар ин давра (солҳои 20-ми асри XX), ба арсаи мубориза барои муайян намудани сарнавишти миллату давлати тоҷикон як қатор фарзандони баору номуси Ватанамон, ба монанди Садриддин Айнӣ, Чинор Имомов, Абдуқодир Муҳидинов, Нусратулло Махсум, Шириншоҳ Шоҳтемур ворид шуданд, ки дар натиҷаи кӯшишу талошҳои онҳо Тоҷикистон ҳамчун ҷумҳурӣ таъсис ёфт».

Эмомалӣ Раҳмон

Шириншоҳ Шоҳтемур баҳри ҳифзи арзишҳои миллӣ замоне кору пайкор менамуд, ки як давраи печида, давраи набардҳои табақотӣ ва миллӣ маҳсуб мешуд. Арзишҳои анъанавии зиндагонии маишӣ тадриҷан ба дигаргуниҳо дучор мегардиданд, воҳидҳои нави маъмурию миллӣ таъсис меёфтанд, ҷараёнҳои мухталифи сиёсию миллӣ арзи вуҷуд намуда, муборизаҳо торафт пуршиддат мегардиданд. Шириншоҳ Шоҳтемур дар авзои пурхилоф ба майдони мубориза ворид гардида, ба душманони мардуми тоҷик, ки фарҳанги пурғановати онро инкор менамуданд, илман посух мегуфт. Асноди зиёди бойгонӣ, маълумотномаҳо, мактубҳои Шириншоҳ Шоҳтемур аз он шаҳодат медиҳанд, ки ӯ дорои тафаккур ва ҷаҳонбинии васеи сиёсӣ-миллӣ ва андешаи жарфи истиқлолхоҳӣ будааст. Солҳои 20-уми асри гузашта дар баробари дигар масоили сиёсию фарҳангӣ, тақсимбандии марзӣ, таъсиси Ҷумҳурии мухтор дар ҳайати Ҷумҳурии Шӯравии Узбекистон, таъсиси Ҷумҳурии мустақили сотсиалистии Тоҷикистон масъалаи забон низ тезу тунд гардид. Халқи тоҷик ҷумҳурии худро дар иҳотаи халқҳои туркзабон ташкил кард. Қувваҳои миллатгароӣ туркӣ, ки дар таърих ба номи пантуркистҳо маълуманд, мавҷудияти халқи тоҷик ва забони тоҷикиро инкор мекарданд. Пантуркистҳо дар ҳизб низ нуфузи зиёде доштанд ва ба равнақи фарҳангу забони миллии халқи тоҷик ҳар гунна монеаҳои сунъӣ эҷод менамуданд. 

Шириншоҳ Шоҳтемур дар гузориши худ ба И.В. Сталин «Дар бораи мавқеи маданӣ-иҷтимоӣ ва иқтисодиёти тоҷикон дар Ҷумҳурии Ӯзбекистон», аз 5- июни соли 1926, ки худ як мақолаи таҳлилӣ аст, масъалаҳои шинохти забони тоҷикӣ, ҷорӣ намудани коргузорӣ ба забони тоҷикӣ, таъсиси мактабҳои тоҷикӣ дар минтақаҳои тоҷикнишини Ӯзбекистон, ҳамчун забони давлатӣ ба кор бурдани забони тоҷикӣ, мавқеи байналмилалии забони тоҷикӣ, ба халқиятҳои эронӣ мансуб будани тоҷикон ва соири масоилро матраҳ намуда, диққати ҳизби коммунистиро ба ҳалли оҷили онҳо ҷалб менамояд. Дар ибтидои солҳои бистум қувваҳои муайяни пантуркистӣ таҳти мафҳуми «тоҷикон» танҳо мардуми Кӯҳистони Бадахшон (Помири Ғарбӣ)-ро дар назар доштанд, тоҷикони манотиқи дигар ва ҳатто сокинони шаҳрҳои бонуфузи тоҷикнишинро бо фарҳанги қадимашон туркнажод мегуфтанд. Шириншоҳ Шоҳтемур чунин ақидаи нодуруст ва беасосро рад намуда, дар асоси маълумоти оморӣ теъдоди тоҷиконро дар қаламрави Ӯзбекистон беш аз ҳашсад ҳазор нишон дода, ҳатто дар шинохти туркманҳо низ таъкид мекунад, ки теъдоди туркманҳо ҳамагӣ 290 ҳазор буда, онҳо имкони пурра доранд, ки ба забони модариашон адабиёт нашр кунанд, мактаби худро дошта бошанд. Вале теъдоди тоҷикон нодида гирифта шуда, онҳо беҳуқуқ дониста шуданд. Андешаҳои Шириншоҳ Шоҳтемур дар мавриди маҳрум мондани тоҷикон аз доштани мактаб ба забони модариашон на танҳо моҳияти сиёсии масъаларо боз мекунад, балки таввасути далелҳои қотеъонаю росих масъалаи синфӣ будани забонро рад намуда, чун забони давлатӣ ҷорӣ намудани забони тоҷикиро дар тӯли беш аз ҳазор сол таъкид мекунад. «Забони онҳо (тоҷикон),-менависад. Ш. Шоҳтемур забони дарбори амирӣ ҳисоб меёфт. Ҳарчанд худи амир ӯзбек буду дар аморати Бухоро ва Осиёи Миёна забони тоҷикӣ забони расмӣ буд ва коргузории аморат бо ин забон мустаъамал буд. Ин забонро дар Афғонистон, Эрон ва Ҳиндустон ҳама бидуни тарҷума меҳфаҳмиданд. Ин чиз охир далели бемаънӣ, пуч ва ҷоҳилона аст, мисли таъқиби забони русӣ дар Россия баъди инқилоб бо баҳонаи он, ки ин забон забони давлатии Ҳукумати подшоҳӣ, Николай II буд».

 Забони тоҷикӣ, ки дар сарчашмаҳои таърихию адабӣ бо номҳои порсӣ, дарӣ ва порсии-дарӣ ёд мешавад, дар ҳақиқат, забони фарҳангӣ буда, адабиёти оламгири беш аз ҳазор сола бо ин забон таълиф ёфтааст. Нотавонбинони хақи тоҷик он давра шояд қасдан гӯшро ба карӣ зада, далели мавҷударо сарфи назар мекарданд. Аз сӯи дигар дар марказ шояд оид ба масъалаи мазкур маълумоти кофӣ дар даст надоштанд. Доираҳои манфиатҷӯи сиёсӣ ҳақиқати ҳолро дуруст дарк намекарданд, масъаларо ба фоидаи гурӯҳҳои дигари манфиатхоҳ ҳал кардан мехостанд. Шириншоҳ Шоҳтемур ба ҳайси як ватанпарасти ҷасур ва чун фарди миллатдӯст кӯшиш ба харҷ медод, то ҳақиқати ҳолро ба таваҷҷӯҳи мақомоти олии ҳизби ҳукумрон расонад. Зеро дар он замон ҳалли чунин масъалаҳо кори осон набуд. Таъкиди Шириншоҳ Шоҳтемур дар хусуси он, ки «ӯзбекҳо дар матабҳои тоҷикӣ таълиму тадрисро ба забони ӯзбекӣ ба роҳ мондаанд, ҳарчанд забони тоҷикӣ ба андозаи кофӣ соҳибтамаддун буда, адабиёти ғаниеро дорад», бори дигар шаҳодати он аст, ки ӯ ҳимоятгари истиқлоли воқеии забони тоҷикӣ буд. Илова ба ин, пофишории пайдарпаи Шириншоҳ Шоҳтемур дар мавриди бебаҳра мондани тоҷикон аз имконияти бо забони модарӣ таҳсил кардан рисолати бузурги таърихие буд, ки ин марди ватандӯст дар айёми пурошӯбу пурхилоф ба иҷро расонд.

Солҳои бистуми асри гузашта ҷумҳурии навтаъсиси Тоҷикистон ба кадрҳои маҳаллӣ эҳтиёҷӣ калон дошт. Таъсиси мактабҳои тоҷикӣ, нашри маҷаллаю рӯзномаҳо ба забони миллӣ дар инкишофи забону фарҳанг нақши калон мебозид. Бар замми ин, масоили ташаккули забони адабӣ, содда намудани он, ба низом даровардани меъёрҳои савтӣ ва дастурии забон ба миён меомад, ки баҳсҳои тезу тунд ва пурмоҷароеро ба вуҷуд овард. Бархе аз зиёиёну донишмандон дар ин ақида буданд, ки мо бояд забони нави адабиро дар заминаи ин ё он лаҳҷаи маҳаллӣ созем, гурӯҳи дигари донишмандон ақидае доштанд, ки форсии эронро ба сифати забони адабӣ қабул намоем. Гурӯҳи дигар байни забони тоҷикӣ ва форсӣ сади чинӣ гузошта, дар пайи таъсис додани забони нав шуда, забони адабии ҳазорсоларо забони амиру дарбор меномиданд.

 Шириншоҳ Шоҳтемур ваҳдат ва пайванди тоҷикони Осиёи Миёнаро аз забони форсӣ ҷудо намедонист. Ӯ забони тоҷиконро забони форсӣ ном мебурд, дар ин бора навишта буд: «Сокинони Осиёи Миёна тоҷикон (халқияти аслаш эронӣ, ки ба форсӣ ҳарф мезананд) ҳисоб меёбанд». Дар маълумотномае, ки ба гузориш замима гардидааст, ҳудуди густариши забони форсӣ муайян карда шуда, гаҳвораи ориёиҳо будани қаламрави забони форсӣ ва тааллуқ доштани тоҷикон ба насли ориёӣ такид мешавад, ки аз донишу ҷаҳонбинии филологӣ-таърихии муаллиф шаҳодат медиҳад.

 Дар гузориши Шириншгоҳ Шоҳтемур мафҳуми «Забони давлатӣ» чанд бор такрор мешавад. Вақте ӯ оид ба забони форсӣ сухан меронад, пайваста таъкид мекунад, ки забони форсӣ забони давлатии Афғнистон ва Эрон ба ҳисоб меравад. Ин нуқта далели он аст, ки Шириншоҳ Шоҳтемур ҷонибдори ваҳдату ҳамкории форсизабонон буд. Вай хоҳони он буд, ки забони тоҷикӣ дар Тоҷикистон ба сифати забони давлатӣ барқарор гардад ва чун шохаи забони фарҳангофари форсӣ рушду нумӯъ ёбад. Ин орзуи Шириншоҳ Шоҳтемур ва дигар ватанпарастони асил ва нерӯҳои миллӣ баъд аз гузашти 63- сол амалӣ гардид.

 Хизматҳои Шириншоҳ Шоҳтемур дар баробари дигар фарзандони халқи тоҷик, ба монанди устод Айнӣ, Абдуқодир Муҳидинов, Нусратуло Махсум ва дигарон дар истиқлоли забони тоҷикӣ, рушди ояндаи он хеле бузург аст. Ба сифати ходими барҷастаи сиёсӣ ва давлатӣ аз сарнавишти забон, ки муҳимтарин феномени фарҳанги миллӣ ва ҳастии миллат маҳсуб меёбад, дилсӯзона ҳимоя мекард. Ӯ ҷасурона бонги изтироб мезад: «Забони тоҷикӣ баъди тақсимбандии Осиёи Миёна ба таъқиби боз ҳам бераҳмонатар дучор шуд». Шириншоҳ Шоҳтемурро он чиз ба ташвиш овард, ки аз рӯзи кушодашавии Донишгоҳи Омӯзгории тоҷикӣ дар шаҳри Тошканд ду сол гузашта бошад ҳам, он танҳо ду синфхонаи хурде дар ихтиёр дорад, ки ин барои ба таҳсил фаро гирифтани толибилмон кофӣ нест. Ба таври ғайрирасмӣ манъ шудани паҳншавии рӯзномаи тоҷикии «Овози тоҷик» дар Самарқанд нигаронкунанда аст. 

Масъалаи забони тоҷикӣ он солҳо ва инкишофи он дар Ҷумҳурии Ӯзбекистон дар даврони Шуравӣ ҳалли пурраи худро наёфт. Мо имрӯз бояд ба Шириншоҳ Шоҳтемур арҷгузорӣ намоем, зеро ӯ дар қатори дигар равшанфикрони тоҷик барои софдилона иҷро кардани талаботи сиёсати миллии ҳизб дар соҳаи баробарҳуқуқии забонҳо пофишорӣ менамуд. Дар гузориши Шириншоҳ Шоҳтемур масъалаҳое матраҳ гардидаанд, ки моҳиятан аз лиҳози иҷтимоӣ ва фарҳангӣ: чӣ дар замони Шуравӣ ва чӣ имрӯз муҳим мебошанд. Бояд зикр кард, ки дар ҳамроҳ намудани округҳои соф тоҷикии Хуҷанд, Конибодом, Панҷакент ва Уротеппа ба Тоҷикистон Шириншоҳ Шоҳтемур хизмати арзанда намудааст. Ба таври мисол дар ин гузориш аз тоҷикони Конибодом ва ҳуқуқи маънавии онҳо ҳимоя намуда менависад: «Дар ҳамаи мактабҳои ин ноҳия (Конибодом) тадрис ба забони ӯзбекист, ҳарчанд бачаҳо ин забонро билкул намедонанд» 

Вазъи ҳақиқии забони тоҷикӣ дар навоҳии тоҷикнишини Ӯзбекистон ташвишовар буд. Шириншоҳ Шоҳтемур мушкилоти аҳолиро дар мавриди таълим ба забони модарӣ, наовардани фишорҳои маъмурӣ ба аҳолӣ дар масъалаи интихоби забон, манъ намудани гуфтугӯ ба забони тоҷикӣ, таъқиб барои ҳимояи забони тоҷикӣ, доир намудани чорабиниҳои сиёсӣ ва фарҳангӣ ба забони тоҷикӣ, ҷорӣ намудани коргузорӣ дар идораҳои давлатӣ , баланд бардоштани сатҳи шуури миллии тоҷикон ва дигар масъалаҳоро баррасӣ намуда, таваҷҷӯҳи КМ Ҳизби Коммунисти умумииттифоқии болшевикиро ба ҳалли онҳо ҷалб намудааст. Чунин масъалагузориҳои Шириншоҳ Шоҳтемур на танҳо барои он давра аҳамияти калон доштанд, балки барои сиёсати ҳизбии замони Шӯравӣ низ дархӯри аҳамияти стратегӣ буданд.

 Сиёсатмадори дурандеш ва донишманду фарҳангпарвар Шириншоҳ Шоҳтемур он солҳо таъкид карда буд: «Чунин таъқиботи забони тоҷикӣ аз тарафи ташкилотҳои ҳизбии маҳаллӣ дар шуури тоҷикон нисбат ба ҳизби комунисти ва давлати Шӯравӣ дар масъалаи миллӣ тасаввуроти нодурусте пайдо мекунад!» Бо таассуф метавон ёдовар шуд, ки масъалаи забонҳо дар сиёсати миллии ҳизб солҳои минбаъда ба эътибор гирифта нашуд. Корбурди забонҳои миллӣ дар коргузорӣ, таълим ва вазифаи ҷамъиятии ин забонҳо маҳдуд гардида, охири солҳои ҳаштодуми асри гузашта боз ҳам тезу тунд гардид. Ҳувият ва мустақиляти забонҳои миллӣ ба сифати яке аз шиорҳои асосии ҳаракати истиқлолхоҳӣ дар собиқ Иттиҳоди Шуравӣ қарор ёфт, ки оқибат ба фурӯпошии давлати абарқудрат оварда расонд.

 Тоҷикистон имрӯз ҳамчун давлати соҳибистиқлол соҳиби забони давлатӣ мебошад, ки мақоми он дар Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикстон муайян гардидааст. Босароҳати комил метавон гуфт, ки дар давраи оғози бунёди ҷумҳурии Тоҷикистон Шириншоҳ Шоҳтемуур ва дигар ходимони барҷастаи давлатӣ ва донишмандони бонангу номус, ки ифтихори ватандорӣ ва миллатдустӣ дар қалб доштанд, бо кору пайкори созандаашон дар ҳифз ва пойдории забону фарҳанги куҳанбунёди миллӣ саҳми босазое гузоштаанд. Аз ин рӯ дар таърихи миллати мо номи эшон бо ҳарфҳои заррин сабт ёфтааст ва боиси хушнудист, ки Шириншоҳ Шоҳтемур дар баробари дигар фарҳангиёни барҷастаи миллӣ Садриддин Айнӣ, Бобоҷон Ғафуров, Мирзо Турсунзода, Эмомалӣ Раҳмон, Нусратулло Махсум низ сазовори унвони олии Қаҳрамони Тоҷикистон гардид.

Китобнома:

1. Дарси хештаншиносӣ. Қисми 2.- Душанбе: Ирфон, 1989.-246 с.

Офаридаев Назрӣ – доктори илмҳои филологӣ, профессор,  сарходими  шуъбаи забонҳои помирии Институти илмҳои гуманитарии ба номи академик Б.Искандарови АМИТ

ТАФРИҚААНДОЗӢ БА МАНФИАТИ МО НЕСТ

         Дар шабакаҳои иҷтимоӣ вақтҳои охир баҳс сари ҷудо намудани “помириҳо” аз миллати тоҷик пайваста роҳандозӣ мегардад. Ҳатто ин масъаларо бархе аз “милатсозони навбаромад” ба дафтари ҳуқуқи башари СММ ва СҲАА бурданд, ки баъзе аз коршиносон низ ба он таваҷҷуҳ зоҳир намуданд. Гӯё коршиносони дафтари СММ чунин сеҳрангезанд, ки тақдири халқи тоҷикро бо роҳи тика - тика намудан ҳал мекунанд. Барои халқи тоҷик хизмати хирсонаеро анҷом доданиянд, яъне миллати ягонаи тоҷикро пора - пора кунанд. Чанде аз асолатбохтагон, ки дар кишварҳои хориҷӣ ба халқу ватани худ сангандозӣ мекунанд, ба ҳалли тақдири “помириён” машғуланд. Ин ҷо як нозукие нуҳуфтааст, Онҳое, ки аз ҳисоби грантҳои хоҷагони хориҷӣ ба таҳқиқи ба истилоҳ вазъи Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон машғуланд, наметавонанд гуруҳҳои ҷиноӣ ва ҳомиёни онҳоро, ки вазъро дар шаҳру навоҳии вилоят ноором намуданд, сафед кунанд. Бинобарин истилоҳи бофтаеро фикр карда бароварданд: вазъи ақалияти миллии ба истилоҳ “помирӣ”, ки бо ин мафҳуми нестандарҷаҳон гуноҳҳои шариконашонро каме сабук кунанд ва таваҷҷуҳи ҷомеаи байналмилалиро ба тарафи худ ҷалб намоянд. Барои пинҳон сохтани амалҳои ҷиноии шариконашон масъалаҳои нозукеро фикр кардаанд: мисли табъизи “ақалияти забонии помирӣ”, “ақаллияти миллии помирӣ”, “ақалияти динии помирӣ”, то ки бо ин роҳ андак таваҷҷуҳро ба худ ҷалб кунанд. Аз номи мардуми Кӯҳистони Бадахшон барои ҳувияти ин мардум гӯё ба истилоҳ “статус” гиранд. Пурсида мешавад, ки онҳоро ба ин кор кӣ водор кардааст? Оё ин “статусгирандагон” ва “миллатсозон” дар ин сарзамин пойгоҳи иҷтимоӣ ва сиёсӣ доранд? Кӣ ба онҳо ҳақ додааст, ки аз номи халқ гап зананд?!
Зимнан ёдовар шудан ба мавҷрид аст, ки ташаббускор ва илоҳомдиҳандаи ин гузориш ба дафтари СММ Маркази алайҳи табъизи “Мемориал” мебошад. Ин Марказ солҳои пеш дар Маскав, Санкт – Петербург ва дигар шаҳрҳои ИДМ зершуъбаҳо дошт ва чунин гузоришҳои ғаразолуд таҳия мекард. Солҳои пеш низ оид ба Тоҷикистон дар мавриди гӯё табъизи помириён, яғнобиён ва ҷугиён гузоришеро пешниҳод намуда буд (Албатта, бо иштироки чанде аз аъзои диаспори бадахшонии муқими Русия).Вале он солҳо мутаасифона ин гузоришҳо дар Тоҷикистон вокунишҳои ошкоро пайдо накарда буданд. Соли 2019 барои амалҳои зиддиқонунӣ бо қарори Суди Олии Федератсияи Русия фаъолияти Маркази “Мемориал” қатъ гардида, дафтари он баста шуд. Айни ҳол Макази “Мемориал” дар Белгия фаъолият намуда, гузоришҳои ғаразнокро таҳия карда, ба дафтари ҳуқуқи башари СММ пешниҳод менамояд.
       Иддаи дигаре аз назариётчиёни навбаромад ва “миллатсозон” бо суханони пучу бемаънӣ ва дур аз ҳақикат иддао доранд, ки гӯё дар замони Шӯравӣ номи “тоҷик” – ро ба “помириҳо” часпондаанд.
Дар сарчашмаҳои хаттии то инқилобии охири асри XIX ва аввали асри XX мардуми Шуғнону Рӯшон, Вахону Ишкошим ва Язгулом худро тоҷик муаррифӣ кардаанд. Барои исботи фикрамон мо метавонем чанде аз порчаҳоро аз мақолаю гузоришҳои олимон, сайёҳатчиён, намояндагони сиёсии Ҳукумати подшоҳии Русия ва муҳаққиқони соҳаҳои гуногун ба забони асл биёрем, то шубҳае дар хонандагон пайдо нашавад. Бояд ёдовар шавем, ки мафҳуми “помирӣ”- ро дар осори хаттии ин давра ба забонҳои русию англисӣ ба маънии мансубияти географӣ ва этникӣ дучор накардем. Он замон марзҳои ҳудудии худи Помир ҳанӯз муайян нагардида буданд.
Чанд пораи матнро аз осори таърихии ибтидои асри XX меорем:
       «“Он чизе ки ба масъалаи динӣ иртибот мегирад, бо мани ғайримусулмон тоҷикон ба ифшои он он қадар моил набуданд, вале ҳама куллан исмоилӣ (панҷтанӣ) буданд ва амалан ба мазҳаби худ содиқ буданд. (Половсов, 1903).
      “Бо Помири шарқӣ тоҷикон фақат тиҷорати муовизӣ анҷом медиҳанд. Ба ивази нон намад, пӯст ва арғамчин мегиранд” (А. Е. Сенесарев 1903)
Дар қишлоқи Ривак ба суханони ман бодиққат гӯш карда, тоҷики ҷавоне ба пеш баромад” (А. Черкасова, 1904).
      “Водиҳои рӯдхонаҳои Помири Ғарбӣ майдони наздик ба 300 вёрсти мураббаъро ташкил медиҳанд, ки аз он на зиёда аз 10 фоиз кишт шуда метавонад. Дар ин фазо қариб 14500 нафар (душ) кӯҳистониён зиндагонӣ мекунанд, ки онҳо худро тоҷик меноманд”.» (А Черкасов, 1904)
Ин забон инчунин барои мукотиба хизмат мекунад; ба ин забон китобҳои муқаддаси тоҷикон таълиф шудаанд ва одамони босавод дар Шуѓнон, Вахон ва Рӯшон бо адабиёти классикии форсӣ каму беш ошноӣ доранд» . (А Черкасов, 1904)
“тоҷикон мисли пештара ба ҳокимони худ муносибати хусуматомез доранд” (Лютиш, 1904).
        Дар замони Иттиҳоди Шӯравӣ бо оғоз ёфтани пажуҳишҳои мардумшиносӣ дар осори этнографӣ мафҳуми этнонимии қавмҳои (халқиятҳои) назди Помир (то солҳои 50 уми асри гузашта), қавмҳои (халқиятҳои) помирӣ (аз солҳои 60 уми асри гузашта) ворид гардида буд ва пайваста таъкид мегардид, ки ин қавмҳо ба ҳайати ягонаи миллати тоҷик тааллуқ доранд. Таҳти истилоҳи қавмҳои помирӣ: язгуломиҳо, рӯшониҳо, бартангиҳо, шуғнониҳо, ишкошимиҳо, вахониҳо дар назар дошта мешуданд, ки асоси чунин тақсимбандӣ вижагиҳои забонии онҳо маҳсуб меёфт.
Дар баробари ин бисёре аз пажӯҳишгарони мардумшинос ягонагии этникии мардуми Язгулому Рушон, Шуғнону Вахон ва Ишкошим (Риниҳо) –ро бо мардуми манотиқи дигари Тоҷикистон нишон додаанд ва ба қавмияти тоҷик тааллуқ доштани онҳоро низ пайваста таъкид мекарданд.
      Яке аз тоҷикшиносони маъруфи рус М. С. Андреев асари бунёдии этнографии худро “Тоҷикони водии Хуф” номгузорӣ намудааст.кард. М. С. Андреев мушоҳидаҳои худро оид ба худмуррифию худшиносии сокинони водии Хуф, ки ба тамоми сокинони минтақаи болооби Панҷ низ тааллуқ дорад чунин ҷамъбаст намудааст: «Қатъи назар аз он, ки сокинони Хуф дар байни дигар бошандагони водиҳои болооби дарёи Панҷ дар баробари худро чун гурӯҳи алоҳида муаррифӣ кардан, аз тарафи дигар, бо тамоми хуфиён, ки солҳои 1901(дар Тошканд), солҳои 1907, 1929 ҳангоми сафарҳои нахустинам ба водии Хуф мулоқот намудам, бидуни ягон калавиш худро «тоҷикони асил» муаррифӣ намуда, ҳатто нисбат ба он тоҷиконе, ки дар поёноби дарёи Панҷ зиндагӣ мекарданду ба забони тоҷикӣ ҳарф мезаданд, худро (тоҷики) тозатар ҳисоб мекарданд».
      Мардумшиноси дигар Н.А. Кисляков, ки умри зиёда аз 30- солаи худро ба омӯзиши ҳаёти модӣ ва маънавии тоҷикони кӯҳистон бахшидааст, қайд кардааст, ки сокинони Назди Помир, Дарвоз, Қаротегин ва Кӯлоб ҷиҳати этникии ягона дошта, дар гузаштаҳои начандон дур ниёгони онҳо дорои гӯйишу лаҳҷаҳои умумии наздик ва умумияти фарҳангӣ буданд. Инчунин ақидаи Н.А. Кисляковро И. И. Зарубин ва Н. И. Вавилов тақвият дода, мутазаккир шудаанд, ки дар ҳудуди Тоҷикистони имрӯза ду минтақаи таърихӣ – фарҳангӣ вуҷуд доштанд: “суғдӣ” (самти шимолу ғарби қиторкӯҳи Ҳисор) ва “тахорӣ” (самти ҷанубу шарқи қаторкӯҳи Ҳисор) ва тоҷиконе, ки дар самти шимоли қарби ин қаторкӯҳ сукунат доранд, бо аҳолии Суғд умумияти этникӣ доштанд, тоҷикони Ҳисор, Кӯлоб, Қаротегин, Дарвоз ва навоҳии Назди Помир бо умумияти фарҳангии худ бо сакинони бостонии ин минтақа - тахориён иртибот доранд. Минотиқи Помило (Помир), Шуғнон, Вахон дар қаламрави Тахористони таърихӣ вақеъ гардида буданд.
     Дар китоби “Тоҷикон” академик Бобоҷон Ғафуров оид ба мансубияти нажодии тоҷикон сухан ронда, таъкид шудааст, ки маҳз тозатарин аломати нажодии тоҷикон дар симои сокинони Кӯҳистони Бадахшон боқӣ мондааст: ”Ба нажоди моваруннаҳрӣ тоҷикон (тозатарин намуди зоҳирии нажоди онҳо дар симои тоҷикони кӯҳистон ва ноҳияҳои даромадгоҳи Помир боқӣ мондааст) мансуб мебошанд”. Исми хоси Помир дар ин ҷо ба самти шарқии Кӯҳистони Бадахшон далолат мекунад.
     Муаррихи барҷастаи тоҷик, зодаи Шуғнон, академик Б. Искандаров, ки тамоми умри бобаракати худро сарфи пажуҳиши таърихи ин диёр намудааст, дар натиҷаи омӯзиши манбаъҳои мухталифи таърихӣ оид ба вижагиҳои этникии сокинони минтақа менависад: “Шумораи зиёди аҳолӣ дар водии Вахон – Дарё, Шохдара, Ғунд, Бартанг, Язгулом ва ғ. сокин шуда буданд. Аз ҷиҳати этникӣ аҳолии ноҳияҳои Помири ғарбӣ ягона буданд. Дар инҷо тоҷикон зиндагӣ мекарданд, ки шуғли асосии онҳо заминдорӣ буд”. Оид ба вазъи забонии минтақа аз диди таърихӣ муаллиф навиштааст: “Ҷудоии водиҳои кӯҳистон аз ҳамдигар боиси он гардидааст, ки дар байни сокинон лаҳҷаҳои гуногун боқӣ мондааснд. Сокинони Шуғнон, Вахон, Ишкошим, ба забонҳои хос такаллум мекарданд. Сокинони Рушон ва Бартанг ба лаҳҷаи забони шуғнонӣ гуфтугӯ мекарданд. Вале барои ин қавмҳо ба сифати забони умумӣ – забони тоҷикӣ қабул шудааст, ки на ҳама онро пурра медонистанд”.
     Бояд ёдовар шуд, ки имрӯз масъалаи дигареро, ки ба баъзе доираҳои хориҷӣ низ “ҷолиби таваҷҷуҳ” аст, тафовути динию мазҳабии сокинони минтақаи Помир аз манотиқи дигари мамлакат мебошад. Ин гуна тафриқаандозӣ ба ваҳдату якпорчагии тоҷикони тамоми манотиқи мамлакат таъсири манфӣ мерасонад. Нақши тафриқаандозии дину мазҳаб дар кишварҳои исломӣ назаррас буда, дин дар муносибатҳои майишӣ ва иҷтимоӣ нисбат ба умумияти қавмӣ (этникӣ) нақши назаррас дорад.
Маҳз чунин тафовутро бархе аз гуруҳҳо ва хоҷагони хориҷии онҳо дастак нмуда “помирӣ” ва “тоҷик”-ро бо ҳам муқобил гузошта, ду миллати ҷудогона онҳоро муаррифӣ карданӣ мешаванд. Ба ҷуз аз ин рушди нокомили худшиносии миллӣ ва тафаккури миллии ҷавонони манотиқи гуногуни мамлакат ва фаълияти тафриқаангези доираҳои муайяни хориҷӣ ба ваҳдату яупорчагии миллат таъсири манфӣ мерасонад.
    Зимнан ёдоварӣ намудан ба маврид аст, ки таҳқиқгарони равандҳои этникӣ (қавмӣ) хеле мушикофона руҳия ва маънавияти ҳар халқро мушикофона ва амиқ баррасӣ менамоянд. Бархе чунин баррасиҳоро ба сиёсат алақаманд намуда, бофтаи бегонагон медонанд. Вале натиҷагириҳо ҳақиқати воқеиро ифода нмуда, ба ақида ва назари ақшори мухталифи мардуми бумӣ асос ёфтаанд. Дар ин маврид хулосаву натиҷагириҳои яке аз муҳаққиқони равандҳои этникӣ дар ВМКБ шодравон Л.Ф. Моногарова, ки қариб тамоми фаъолияти илмии худро ба омӯзиши мардумшиносии сокинони Кӯҳистони Бадахшон бахшидааст, ҳақиқати воқеиро инъкос намудааст. Ӯ навиштааст: “Ҳамин тариқ, қавмҳои Назди Помир, ки забонҳои модарии помирии худро ҳифз намудаанд, дорои вижагиҳои зиндагии хонаводагӣ, баъзе унсурҳои фарҳанги моддӣ ва маънавӣ мебошанд, бо худшиносии миллӣ тоҷикони помирӣ дар марҳаллаи имрӯзаи рушди қавмӣ гурӯҳи этнографии тоҷиконро ташкил медиҳанд, ки имконияти муттаҳидшавӣ дар гурӯҳи ягонаи этнографии тоҷикон – тоҷикони помириро соҳибанд”.
    Дар мақолаи дигар ин мардумшиноси маъруф, ки мардуми моро бисёр дӯст мадошт, хулосаю натиҷагириҳои фавқуззикрро тақвият дода навишта буд: “Банда оид ба мансубияти қавмии помириҳо ба чунин натиҷа расидам: помириҳо дузабонаанд, дар ин маврид кӯдакон то ба мактаб рафтан забони тоҷикиро намедонанд (бо он дар мактаб таълим пешбурда мешавад), онҳо забонҳои гуфтугӯии модарии худро ҳифз намудаанд, дорои баъзе унсурҳои хоси зиндагии маишию хонаводагӣ, дорои вижагиҳои фарҳанги моддӣ ва маънавӣ буда, пайрави мазҳаби исмоилия мебошанд. Аммо помириён ба ҳаёти иқтисодии ҷумҳурӣ ва фарҳангии тоҷикон алоқаманданд. Олимони помирӣ аз илми тоҷик намояндагӣ мекунанд, нависандагон ва шоирони помирӣ аз адабиёти тоҷик намояндагӣ мекунанд, ҳунармандони помирӣ – намояндаи санъати театрии тоҷик мебошанд ва амсоли ин. Онҳо худро тоҷикони помирӣ ҳисоб мекунанд ва дар марҳалаи ҳозираи рушди қавмӣ – миллӣ ҳамчун гурӯҳи этнографӣ ё субэтноси тоҷикон ба шумор мераванд”.
    Ҳамин тариқ, ҳангоми баҳс дар мавриди мансубияти миллии сокинони Кӯҳистони Бадахшон ба суханони кӯчаю бозор бовар накарда, ба осори илммии мардумшиносӣ муроҷиат намоем. Вожаи “помирӣ” мансубияти қавмию миллиро ифода накарда, балки ба мансубияти минтақавӣ ва ҷуғрофӣ далолат мекунад. Дар шароити кунунӣ тафриқаандозӣ дар атрофи мансубияти миллии сокинони Кӯҳистони Бадахшон ба манфиати мардум набуда, дасисаи доираҳои муайяни хориҷӣ ба мақсади ноором сохтани вазъ дар чунин минтақаи ҳассоси Тоҷикистон мебошад.

✍️✍️Назрӣ Офаридаев, доктори илмҳои филология, сарходими илмии шуъбаи забонҳои помирии Институти илмҳои гуманитарии ба номи Б. Искандарови Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон