ЭМОМАЛӢ РАҲМОН - ПОЯГУЗОРИ МАБДАИ РУШДУ ТАКОМУЛИ АРЗИШҲОИ ОЛИИ МИЛЛӢ

ЭМОМАЛӢ РАҲМОН - ПОЯГУЗОРИ МАБДАИ РУШДУ ТАКОМУЛИ АРЗИШҲОИ ОЛИИ МИЛЛӢ

       “Миллати тоҷик яке аз миллатҳои куҳанбунёд буда, дорои таърихи тулонии давлатдорӣ мебошад. Тоҷикон аз қадимтарин халқҳои соҳибмаданият ба шумор рафта, борҳо фоҷиаҳои хунин, хавфи завол ва маҳви миллиро паси сар кардаанд. Тоҷикистони соҳибистиқлоли мо ҳоло давраи гулгулшукуфӣ ва пешравии бесобиқаи таърихиро аз сар гузаронида истодааст. Мардуми меҳанпарвар ва меҳнатдӯсти мо имрӯзҳо шукргузор аз он ҳастанд, ки дар замони Истиқлолият ба сулҳу оромӣ расидаанд” [1, 12].

       “Дар айёми бедорӣ ва нахустин қадамҳои мустақилият сарнавишт тоҷиконро ба имтиҳони сахту сангине рӯ ба рӯ намуд. Дар ин гирудори пуртаҳаввули таърих, сияҳкорони дохиливу хориҷӣ Тоҷкистони тозаистиқлолро ба гирдоби ҷанги шаҳрвандӣ кашида, боиси харобӣ ва қурбониҳои зиёд гардониданд. Пояҳои иқтисодиву маънавӣ, рукнҳо ва асосҳои давлатдориро фалаҷ намуданд. Дар чунин шароити душвори сиёсӣ шаҳрвандони ҷумҳурӣ тавассути вакилони худ дар Шӯрои Олии кишвар масъулияти бузург ва беназири давлатдории хешро ифода сохта, комёб ба он шуданд, ки барои аз нав барқарор намудани асосҳои давлатдорӣ, таъмини қонуният, сулҳ ва ризоияти миллӣ 16-уми ноябри соли 1992 дар Қасри Арбоби шаҳри Хуҷанди бостонӣ Иҷлосияи 16-уми Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон баргузор намоянд. Вазъ то он дараҷае мураккаб гашт, ки кам нафаре пайдо мешуд, ки зимоми давлатдориро ба дӯш гирифта, истиқлолияти давлатиро ҳифз намояд” [2, 18].

       Дар чунин шароит барои наҷоти миллат ва таъмини Истиқлолияти давлатӣ роҳнамои хирадманд, сиёсатмадори қавиирода ва ватандӯст зарур буд. Иҷлосияи 16-уми Шӯрои Олӣ бори амонати давлатдорӣ ва раҳоӣ аз ин бунбаст масъулияти сахту сангин ва ниҳоят ҷиддиро ба души роҳбари ҷавон  Эмомалӣ Раҳмон гузошт. Вақт ҳамчун устоди бузург нишон дод, ки ӯ ин бори амонатро ҷавонмардона дар доираи манфиатҳои имрӯзу фардои халқ то нуқтаи зурурӣ расонид. Роҳбари ҷавони ҳамагӣ чилсола бо халқи пароканда дар рӯ ба рӯи вазифаҳои бузурги таърихӣ бо фурсатҳои хеле кӯтоҳи таърихӣ қарор дошт. Дар замони ошуфтагӣ ва бенизомию бесуботӣ дар ҷомеа ва умури давлатдорӣ, ки умеди роҳи наҷот аз ҳеҷ самте ба чашм намерасид, шахсияте ба роҳбарияти олӣ интихоб шуд, ки бо эътимод ба фазли худодод ва рӯҳи ниёгони бузурги миллат мулку мардуми худро соҳибӣ намуд ва дар роҳи расидан ба саодати миллӣ ҳодиву раҳнамо шуд ва мардуми дар парешониву даҳшатафтода ва Тоҷикистони пора-пора шудаистодаро аз хатари фано эмин сохт.

       Аз Тоҷикистони ҷангзада имрӯз кишвари рӯ ба инкишоф ва дар арсаи олам мавқеи хос доштаро сохтани Пешвои миллат нишони хиради модарзодии миллати тоҷик аст, тамаддунофариву ваҳдатсароии роҳбари давлат обрӯю эътибори Тоҷикистонро дар байни тамоми давлатҳои олам боз ҳам бештар намуд.

      Маҳз сиёсати хирадмандонаи Ҷаноби Олӣ тавонист, ки давлатро поянда гардонида, осоиштагии миллии онро таъмин намояд ва омили муҳими такмилбахши сулҳу субот, ваҳдату ягонагӣ, дӯстию бародарӣ ва пойдории якпорчагии Тоҷикистони соҳибистиқлолу ягона гардад. Сарвари давлат тавонист ба ҷаҳониён хиради азалии миллати тоҷик, таҳаммулпазирию башардӯстӣ ва соҳиби қобилияти сулҳофарӣ ва давлатсоз будани онро собит созад. Таъсиси Ҷумҳурии Тоҷикистон воқеаи бузурге дар сарнавишти халқи тоҷик гардид, ки он заминаи пешрафти иқтисодӣ, сиёсӣ, фарҳангӣ ва иҷтимоии кишварро фароҳам сохт. Дар замони истиқлолияти сиёсӣ Тоҷикистон тавонист фазои мусоиди сиёсӣ, иқтисодӣ ва иҷтиморо ба вуҷуд оварад.

       “Баъд аз ба даст овардани Истиқлолияти давлатӣ дар Тоҷикистон новобаста ба вазъи мураккаби сиёсии ҷомеа, дар ибтидои солҳои 90-уми асри гузашта барои рушду такомули самтҳои иҷтимоӣ ва иқтисодии кишвар бо шарофати Асосгузори сулҳу ваҳдат, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон шароити мусоид фароҳам омад. Кишвари соҳибистиқлоли мо дар муддати 30 соли Истиқлолият ба дастовардҳои ниҳоят калони иҷтимоӣ ва иқтисодӣ ноил гардида, роҳу равиши хоса ва мақому мавқеи муносибро дар ҷомеаи ҷаҳонӣ пайдо намудааст” [2, 14].

       Истиқлолияти давлатӣ эҳё ва мабдаи рушду такомули арзишҳои олии миллӣ мебошад ва инро худи Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон чунин қайд намудаанд: “Озодӣ ва Истиқлолият дар ҳар давру замон неъмати бебаҳо ва волои ҳаёти инсон, нишонаи барҷастаи симо ва ташаккули таърихӣ, кафили пешрафт, рамзи асолату ҳувият ва шарти бақои миллат ва пойдории давлат мебошад” [3, 15].

       “Ҷасуриву мушкилнописандии Президенти кишвар сабаб шуд, ки дар даврони истиқлолият ҳатто иншооти оғоз кардаву ба итмом нарасонидаи Шӯравӣ пурра ба истифода дода шуд. Он иқтидори иқтисодие, ки собиқ ИҶШС доштаву нақби “Истиқлол” ва НБО-и “Роғун”-ро ба истифода дода натавонист, имрӯз таҳти роҳбарии Президенти Тоҷикистон амалӣ шуда истодааст” [3, 156].

       Имрӯзҳо бо нерӯи соҳибкасбони дохилӣ иншооти ниҳоят бешумори саноативу хизматрасонӣ, маданию маишӣ ва ғайраҳо сохта шуда истодаанд. Симои имрӯзаи тамоми минтақаҳои Тоҷикистон аз солҳои пеш аз истиқлолият ба куллӣ фарқ мекунад, сатҳи зиндагӣ, фаҳмишу идроки мардум ҳам дар сатҳи зарурии замонавӣ боло рафтааст.

       Расидан ба ваҳдат, таъсиси мақомоти давлатӣ ва эҳёи қонунии вазифаҳои идораи он, муайян намудани роҳи таърихии давлат барои ояндаи наздику дур, муаррифии кишвар ба ҷомеаи чаҳонӣ, ҳифз намудани манфиатҳои миллӣ дар арсаи байнамилалӣ аз масъалаҳои мубраму аввалиндараҷае буданд, ки бояд дар муҳлати кӯтоҳтарин ҳалли худро меёфтанд. Имрӯз, мо агар ба он солҳои мудҳиши сипаришуда мунсифона назар намоем, бешак иқрор хоҳем шуд, ки ин як имтиҳони таърихии давлати мо буд, ки зери роҳбарии Пешвои худ аз он на танҳо бо сарбаландӣ гузашт, балки корҳои муайяни давлатсозию давлатдориро барои наслҳои оянда иҷро ва рушди ҳокимияти намояндагиро ба сӯи парламентаризми касбӣ таъмин намуд.

       “Махсусан, хизматҳои бесобиқаи Президенти кишвар дар рушди институти парламентӣ бениҳоят калон буда, то ба имрӯз аз ҷониби мақомоти олии қонунгузор 409 адад қонунҳо ба хотири пешрафти мардум қабул гардидааст. Бояд қайд намуд, ки қабули ду қонуни миллӣ - Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи масъулияти падару модар дар таълиму тарбияи фарзанд” ва Қонуни Ҷумҳури Тоҷикистон “Дар бораи танзими анъана ва ҷашну маросимҳо дар Ҷумҳурии Тоҷикистон” маҳз бо ҳуқуқи ташаббуси қонунгузории Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон қабул гардидааст, ки на танҳо дар ҷумҳурӣ ҳатто бурун аз марзи ҷумҳурӣ низ намуна барои омӯзиш ва қабули он гардидааст” [1, 22].

       “Пешвои миллат, Эмомалӣ Раҳмон аз чунин шахсиятҳои таърихи башарият аст, ки маҳз бо азму иродаи қавӣ, матонат, ҷасорат, устуворӣ, хидмати хастанопазир ба миллати хеш дар арсаи сиёсати бузург то ба шахсияте расидааст, ки тамоми пешрафту комёбиҳо ва тинҷию рифоҳи беш аз ду даҳсолаи Ҷумҳурии Тоҷикистон ба номи ӯ сахт марбут аст. Пешвои миллат бо иродаи қавии сиёсӣ, истодагарӣ ва ҷасорат ба ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ хотима бахшида, амният ва суботро дар минтақаи Осиёи Марказӣ таъмин намуданд. Ҷомеаи ҷаҳонӣ шоҳиди он шуд, ки миллати тоҷик дорои Пешвое мебошад, ки на танҳо дар муттаҳид намудани миллати худ, балки барои таъмини амнияти минтақа низ нақши калидӣ бозиданд. Дар воқеъ, фарзанди фарзонаи миллат, Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон тамоми қувваи худро дар роҳи хотима бахшидан ба низоъ ва хусумати дохилӣ ва боз намудани роҳ ба сӯи созандагиву бунёдкорӣ, рушду шукуфоии Тоҷикистони азиз сафарбар намуда, сатҳи баланди эътироф ва эҳтироми милливу ҷаҳониро сазовор гардидааст” [3, 13].

       Ҳамин тариқ, расидан ба қадри истиқлолияту озодӣ, хизматҳои шоистаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмонро гиромӣ доштан, роҳи интихобкардаи халқи тоҷикро ҳифз кардан, сиёсати оқилона, хирадмандона ва дурандешонаи Президенти кишварро ҷонибдорӣ намудан ва ҳифзи истиқлолияти давлатии Тоҷикистон, саҳм гузоштан дар ҷодаи бунёди давлати миллӣ, ҳуқуқбунёд ва демократии тоҷикон қарзи инсонӣ, виҷдонӣ ва шаҳрвандии ҳар яки мо ба ҳисоб меравад.

                                Адабиёт

1. Эмомалӣ Раҳмон. Уфуқҳои Истиқлол, - Душанбе, 2018.
2. Мусо Диноршоев. Бунёди давлатдории навин.- М.:Радуниса, 2002.
3. Мактаби давлатдории Эмомалӣ Раҳмон. Масъалаҳои ташаккул ва рушд ҷилди 2.- Душанбе, 2022.

ТОЗАГИИ ШАҲР - ТОЗАГИИ ХОАНАИ МОСТ

ТОЗАГИИ ШАҲР - ТОЗАГИИ ХОАНАИ МОСТ

        Кормандони Институти илмҳои гуманитарии ба номи Б. Искандарови АМИТ дар доираи шанбегиҳои эълонгардида аз трафи МҲИД-и Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон дастаҷамъона тайи ду рӯзи охир ҳудуди қад-қади роҳи маҳаллаи Боғи ботаникиро аз ахлотпора тоза карда истодаанд.

        Шаҳри тоза на танҳо лаззати эстетикӣ, балки гарави саломатӣ ва некӯаҳволии ҳар як сокин аст. Муҳити тоза сифати ҳаворо беҳтар мекунад, паҳншавии бемориҳоро пешгирӣ мекунад ва шароити бароҳати зиндагӣ фароҳам меоварад.

       Ҳар яки мо бояд дар беҳбуди муҳити зист саҳм гузорем. Имрӯзҳо ҳар як калонсоли ҷомеа, ки дар шанбегиҳо ба хотири муҳити тоза иштирок меварзад, дар тарбияи насли наврас оиди муносибати ғамхор ба табиат саҳм гузошта истодааст, зеро дар фазои тозаву зебо ба воя расидан ҳисси зебопарастиву риоя намудани тозагиро дар фарзандонамон қувват мебахшад. Бо ин амали худ мо калонсолон як вазифаи волидайни худро иҷро карда истодаем. Ин як имконияти хубест ҳам барои анҷом додани кори муфид  ва ҳам барои тарбияи насли наврас. Боварии комил дорем, ки мо якҷоя метавонем шаҳри худро боз ҳам беҳтар созем ва дар кӯдаконамон меҳру муҳаббат ва садоқат ба Ватанро тарбия намоем.

       Чунин чорабиниҳо бояд мунтазам сурат гиранд, зеро танхо бо чидду чахди якчоя мо метавонем зебоӣ ва тозагии шаҳрамонро барои наслхои оянда нигоҳ дошта тавонем. ХОДИМОНИ ИНСТИТУТИ ИЛМҲОИ ГУМАНИТАРИИ БА НОМИ Б. ИСКАНДАРОВИ АМИТ ҲАМАИ ШАҲРВАНДОНРО ДАЪВАТ БА МУТТАҲИД ШУДАН БАҲРИ ОБОДОНИИ ВАТАНАМОН ВА ДАР ИН АСНО БАҲРИ ТАРБИЯИ ДУРУСТИ ФАРЗАНДОНАМОН ДАЪВАТ МЕКУНАНД.

НАЗАРИ УСТОД АЙНӢ ПЕРОМУНИ ИСТИҚЛОЛИЯТ

Умед Мамадшерзодшоев

Ходими илмии шӯъбаи таърих,

этнография ва археологияи

Институти илмҳои гуманитарии АМИТ

НАЗАРИ УСТОД АЙНӢ ПЕРОМУНИ ИСТИҚЛОЛИЯТ

       Агар мо ба таърих назар афканем аз қадимулайём  халқиятҳо ва миллатҳои гуногун барои соҳибистиқлол шудан ва озод будан аз салтаи давлатҳои абарқудрат ва якпорчагии кишварашон муборизаи беамон мебурданд. Зеро ба даст овардани истиқлолияти миллӣ дар ҳаёти ҳар як давлат барои рушди комил бахшидани паҳлӯҳои мухталифи ҳаёти сиёсӣ, иқтисодӣ ва иҷтимоъӣ ва фарҳангӣ  дорои аҳамияти хеле бузург мебошад.

       Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Ҷаноби олӣ Эмомалӣ Раҳмон дар мулоқоти худ бо намояндагони аҳли ҷомеаи мамлакат аз таърихи  4 июли соли 2013 масъалаи аҳамияти бузург доштани  истиқлолияти миллӣ дар ҳаёти миллати тоҷикро  баррасӣ намуда , чунин ибрози назар намуда буданд: «Албатта ҷои ифтихор ва хушнудист, ки арҷгузории воқеъӣ ба арзишҳои миллӣ ва динӣ, хусусан арзишҳои дини мубини ислом ва эҳёи суннатҳои беҳтарини таърихиву  фарҳангӣ ба мо маҳз ба шарофати  истиқлолияти давлатӣ муяссар гардид.

       Яъне истиқлолияти давлатӣ барои дарк ва решадор гардидани худшиносии милливу динӣ ва озодиву ифтихори миллӣ шароит ба вуҷуд овард. Ва дар навбати худ эҳё ва ҳифзи арзишҳои миллӣ ҳамчун омили муҳимтарини маънавӣ ва таҳкими истиқлолияти давлатӣ мусоидат намуд

       Натиҷаи ҳамин аст, ки имрӯз ҷомеаи мо ба таъриху фарҳанг ва оину суннатҳои миллии худ таваҷҷӯҳи бештар зоҳир мекунад».

       Ба осори гаронқимати нависандаи бузург, қаҳрамони халқи тоҷик устод Садриддин Айнӣ муроҷиат намуда,чунин натиҷагирӣ намудем, ки дар тамоми асарҳои ин  донишманди забардаст баррасии масъалаи худшиносии миллӣ дар канор намондааст ва устод як умр бо душманони миллати тоҷик даст ба гиребон буда, барои истиқлолияти воқеъии миллӣ мубориза мебурд. Тавре устоди донишманд академик Муҳаммадҷон Шукуров перомуни ин масъала менигорад: «Ҳар миллат ё гурӯҳи миллатҳо муҳити зисти хоса доранд, ки таърихан шакл ёфтааст, яъне ин муҳит маҳсули такомули хосаи таърихӣ буда, руҳи миллатро таҷассум додааст. Танҳо дар чунин муҳити зист ё муҳите наздик ба он аз нашъу намои миллат, аз рушди табии ва падидомади мукаммали ҳастии вай метавон умед кард.

       Миллате, ки худро бишинохт хоҳад донист, ки муҳити зисти хоси ӯ кадом аст, чи гуна буд ва чи гуна бояд бишавад. Дар ҳар марҳилаи таърих ин шинохти хештан амиқтар меравад, донистаҳои миллат дар бораи хислату хусусиятҳои худ ва ва чигунагии муҳити зисти худ такомул меёбад. Дар охири саддаи 20 чунин марҳилаи таърих фаро расид, ки миллати тоҷикро зарур аст, ки хештаншиносиро амиқ барад, хосиятҳои зисти таърихии худро муайян созад ва бидонад, ки минбаъд зистгоҳи иҷтимоъии ӯ чигуна бояд бошад.

       Чунин худшиносии таърихии маънавӣ ба дастовардҳои илм такя дорад. Пояи илмии худшиносии миллӣ ҳар чи устувортар бошад, мазмуну мӯҳтавои иҷтимоии он мукаммалтар хоҳад буд».

       Чуное ки аз мақолоти публитсистии устод Садриддин Айнӣ аён мегардад, пояи асосии истиқлолияти давлатӣ ин худшиносии воқеъии миллӣ мебошад. Албатта андешаҳои устод С. Айнӣ перомуни истиқлолият ва худшиносии миллӣ мисли як баҳри бекароне мемонанд, вале мо дар ин маќолаи илмӣ танҳо ба баъзе аз паҳлӯҳои онҳо ишора  мекунем. Ба ақидаи ин донишманди бузург  худшиносии миллии ҳар як миллат пеш аз ҳама аз  рушди соҳаи илм ва маориф сарчашма мегирад.Чуноне ки устод Айнї мефармояд: «Ҳеҷ шубҳа нест, ки инсон барои муомила кардан бо миллати мухталифа, барои ҳуқуқ гирифтан аз ҳукумат, барои омезиш кардан бо хешу ақрабо, барои тарбият кардани авлод ва оила, барои пеш бурдани касб ва ҳунари шахсии худ, барои таъмини маишати ҳаррӯза, хулоса барои зиндагӣ кардан дар дунё , агарчи якрӯза ҳам бошад ба фикри соиб ва хатти ҳаракати дуруст муҳтоҷ аст. Фикри соиб ва хати ҳаракати дуруст пайдо намешавад инсонро магар ба воситаи илму дониш. Илму дониш ҳосил намешавад магар аз мактаб ва мадорис».  Устод Айнӣ тоҷикони он давраро, ки дар майдони мубириза барои расидан ба истиқлолияти комил фаъолияти сустро нишон медоданд ва дар ин ҷода бетарафиро зоҳир мекарданд онҳоро мавриди танқиди шадид қарор медод. Масалан устод рафтори ин қабил ашхосро дар мақолаҳои публитсистии худ чунин ба қалам додааст: «Лекин мо туркистониён умуман дар зарфи 50 соли асорати ҳукумати [мустабидон]… мактаб ва мадориси куҳнаи худро барбод дода, дор-ул-илмҳои нав кушода натавониста, билкалла аз илм ва маърифат маҳрум мондем. Моро ҷавонони коркун, одамони доно, роҳбарони соҳибфикр лозим аст. Барои расонидани ин гурӯҳ мо маҷбурем ба тарафи матбуот илтиҷо барем. Ҳама як дил ва як забон шуда, чанг ба домани рӯзнома занем. Яъне ҳеҷ фурсатро аз даст надода ба воситаи рӯзномаҷот фикри худро танвир ва маълумоти худро тавсиа намоем. Ба воситаи афкори соибае, ки аз матбуот мегирем, хати ҳаракати ҳозираи худро муайян ва роҳи истиқлоли худро равшан созем».

       Аз андешаҳои фавқи устод Айнӣ маълум мегардад, ки ӯ на ҳамчун адиб ва публитсист, балки ҳамчун сиёсатшиноси ҳирфаӣ роҳи ояндаи давлати комилҳуқуқи миллати тоҷикро пешгӯӣ кардааст ва норасоиҳоро дар ин замина бо далелҳои дақиқ нишон додааст.

      Устод дар рӯзномаи «Шӯълаи инқилоб» мақолаи ҷолиберо доир ба худшиносии миллӣ ба табъ расонида буданд, ки дар он аз ҷумла перомуни нақши илм ва маориф дар ҳаёти тоҷикон чунин ибрози андеша мекунад: «Инқилоби муқаддасро ба ҳолате истиқбол кардем, ки на илм дорем, на идрок, на хат дорем, на савод, на фикр дорем на хаёл,на орзу дорем на амал». Ҳамчунин устод Айнӣ ба одамони аз илм безор муроҷиат намуда фармудаанд: «Қавми беилм имрӯз ё фардо маҳкуми заволанд. Аз ин ҷост, ки мо туркистониён аз беилмӣ ва ҷаҳолат аввал шаҳр-шаҳр, қария-қария ва фирқа-фирқа шуда якдигарро куштем хонаи якдигарро тороҷ ва яцмо кардем, ирзу номуси якдигарро барбод додем оқибат ба зери бандагии мустабидон… афтодем, боз ҳушёр нашудем, боз ба хонахаробии якдигар кӯшидем… ва дар солҳои охирӣ баъзе аз мутафаккирони  аз байни мо сар барзада дарди моро ба худи мо нишон доданд, давои ин дард соҳиби илму маърифат буданро ба мо фаҳмонданд».

     То цалабаи инқилоби сотсиалистӣ дар кишварҳои Осиёи миёна исломгароӣ, куштори ҳамдигар,хурофотпарастӣ, ҷудоиандозӣ ба авҷи аълои худ  расид ва ин амали нодуруст ба худшиносии мардуми тоҷик таъсири манфӣ расонид. Ба андешаи устод Айнӣ ин исломгароӣ, ифротгароӣ, хурофотпарастӣ, ҷинояткорӣ   аз беилмии мардуми мо ба вуҷуд омада буданд. Бархе аз исломгароёни дорои мафкураи куҳна ва хурофотпараст сохти ҷадидро напазируфтанд ва зидди сохти нав мубориза эълон намуданд.Онҳо ният доштанд, ки тараққиёти сохти навро боз садсолаҳо ба ақиб партоянд. Устод Айнӣ ин хатари исломгароёнро зуд   дарк намуда фармуданд: «Ҳамватанони азизам! Миллати наҷибаи Бухороро пӯшида нахоҳад буд, ки муддате аст ихтилофи ҷадид ва қадим, ки мабдаъаш ба ҷуз иштибоҳкорӣ ва фасодангезии баъзе хоинони миллат чизи дигаре нест, ватани муқаддаси моро фуру гирифта, иҷмоъи мутаҳидаи аҳолиро ба унвони ҷадид ва қадим ду фирқа ва ҳар кадомро нохушнуди он дигар намуда, бадеҳӣ  аст, ки сабаби умдаи хорӣ ва харобии мусулмонон нест магар ҳамин ихтилофи бемаънӣ. Бинобар ин ҳар ки худро ходими дини мубини ислом медонад мекӯшад то ин ихтилофи хона барандозро аз миёни мо бухороиҳо бардорад.»

        Сухани худро ба охир расонида, аз андешаҳои устод С. Аёнӣ доир ба худшиносии миллӣ ва истиқлолият чунин натиҷагирӣ намудем:

1. Сиёсат ва муборизаҳои мардуми тоҷик то инқилоби Шуравӣ ва пас аз пошхӯрии Шуравӣ ба ҳамдигар хеле монанд буда, дар ҳар ду давра исломгароӣ,хурофотпарастӣ, маҳалгароӣ,гурӯҳбозӣ, бегонапарастӣ истиқлолияти миллии моро дар хатар гузоштанд. Яъне тавре донишмандон собит намудаанд, таърих боз такрор меёбад ва мо набояд иштибоҳоти қаблии худро дубора такрор кунем ва истиқлолияти миллии худро зери хатар гузорем.
2. Агар пояи асосии истиқлолият худшиносии миллӣ бошад ,худшиносӣ бар асари ба таври чуқур омӯхтани илму дониш ташаккул меёбад.Имруз ҷавононе, ки ба ҳизбу ҳаракатҳои гуногуни экстримистӣ ва ифротӣ мепайванданд, ин собит мекунад, ки онҳо таҳсилкарда набуда,аз илму дониш фарсахҳо дуранд ва андешаҳои худиро надошта, фикрҳои онҳоро қувваҳои беруна идора мекунанд.
3. Агар мо бихоҳем истиқлолияти мо пойдор бошад мо бояд ба таърихи худ, ба эҳёи суннатҳои аҷдодии худ, осори гаронбаҳои илмӣ ва адабии гузаштагонамон рӯй оварем.