ДОДХУДО КАРАМШОЕВ: УМРЕ ДАР ТАЛОШИ ПАЖӮҲИШ, ҲИФЗ ВА НИГАҲДОРИИ ЗАБОНҲОИ КУҲАН ДАР ТОҶИКИСТОН (Ёдномаи олим)

 

 

ДОДХУДО КАРАМШОЕВ: УМРЕ ДАР ТАЛОШИ ПАЖӮҲИШ, ҲИФЗ ВА  НИГАҲДОРИИ ЗАБОНҲОИ КУҲАН ДАР ТОҶИКИСТОН

(Ёдномаи олим)

...Афроде, ки аз сарнавишти миллат, таърихи гузаштаи

сарзамин ва марзу бумӣ аҷдодӣ, мероси бойи

 фарҳангӣ ва расму оини ниёгон, дастовардҳои бузург

 ва шахсиятҳои оламшумули қавму қабоили хеш огаҳӣ

надоранд, ҳеч гоҳ инсони комил ва фарзанди барӯманди

замони худ шуда наметавонанд.

Эмомалӣ РАҲМОН.

НАХУСТТОҶИКИ ПОМИРШИНОС

Донишманди зиндаёд, забоншиноси маъруф, профессор Додхудо Карамшоев аз ҷумлаи он олимони тоҷик аст, ки шӯҳрати ӯ ҳанӯз дар даврони зиндагияш на танҳо дар тамоми ҷумҳуриҳои собиқи шӯравӣ, балки дар бисере аз мамолики Шарқ низ паҳн шуда буд. Вай аз миёни шарқшиносони тоҷик нахустин пажӯҳишгар аст, ки ба таҳқиқи забонҳои куҳани помирӣ рӯ овард  ва дар муддати кӯтоҳ дар ин соҳа ба яке аз олимони номвар табдил ёфта буд. Бо кӯшиши профессор Карамшоев асарҳои муҳими забоншиносӣ ва луғатҳои комил арзи вуҷуд карданд, ки кунун на танҳо барои забоншиносон, балки барои тамоми шарқшиносон ҳамчун роҳнамое барои омӯхтани забонҳои помирӣ хизмат мекунанд.

“Ҳамчун олим ва луғатшиноси моҳир устод ҳама вақт мехостанд, ки ягон воҳиди забонӣ аз пеши назари муҳаққиқ дур намонад. Нисбати забонҳои помирӣ, ки аслан хат надоранд ва ба ҷамъ кардани маводҳои забонӣ ва фолклорӣ эҳтиёҷ доранд, устод тамомои донишу ақлу заковати худро сарф карда буд. Ӯ умед дошт, ки ин забонҳо соҳибхат мешаванд, то ки дар оянда фарҳангҳои соҳавӣ, этимологӣ ва энсиклопедиро сохта тавонанд ва нашр кунанд ва ояндагон аз он баҳра бигиранд”, менависад дар бораи  хидматҳои таърихии олим ва ниятҳои якумраи вай профессор М.Аламшоев[1]. Ба гуфтаи профессор Назрӣ Офаридаев устоди Донишгоҳи шаҳри Хоруғ “помиршинсоӣ ба ҳайси як шохаи бузурги эроншиносӣ яке аз самтҳои шарқшиносӣ мебошад ва профессор Карамшоев аз ҷумлаи тоҷикон ва соҳиби яке аз ин забонҳо аз нахустин кадрҳои маҳаллӣ аст, ки ба омӯзиши амиқи илмии  ин забонҳо пардохтааст”.  Вай афзуд “то Карамшоев мутахассисони аслии ин забонҳо аслан олимони рус ва англисизабон буданд ва марказҳои омӯзишии ин забонҳо низ берун аз ҷумҳурӣ дар шаҳрҳои Маскав ва собиқ Ленингради Русия, ҳамчунин Амрико, Англия, Фаронса фаъолият мекарданд”.

 

ЗИНДАГИНОМАИ ОЛИМ

Додхудо Каоамшоев 5 майи оли 1932 дар деҳаи баландкӯҳи  Баҷуви ноҳияи Рӯшони Вилояти мухтори Кӯҳистони Бадахшони ҶСС Тоҷикистон  дар оилаи деҳқони колхозчӣ  таваллуд шудааст.  Вақте синни ӯ ба сенздаҳ мерасад, дар миёни Германияи фашистӣ ва Шӯравии сотсиалистӣ ҷанги беамон сар мезавнад. Падараши Додхудо яке аз авввалинҳо ба ҷабҳа меравад ва дар ҳамон ҷо баъди чанде ба ҳалокат мерасад. Ин факт аз он шаҳодат медиҳад, ки бачагии олими оянда бо мушкилии сахте пушти сар мешавад.  Вақте Додхудо мактаби ҳафтсолаи деҳаашро бо баҳои аъло  хатм мекунад, ӯро бо як хурсандиву шодӣ ҳамчун омӯзгор ба мактаби деҳ даъват мекунанд. Ҳамин тавр Додхудо аз овони наврасӣ ба кори таълиму тарбия мегузарад, ки барои кори ояндани илмияш заминаи хубе мегардад. Аммо ӯ таҳсилро як сӯ намонда ҳуҷҷатҳояшро ба шӯъбаи ғоибонаи омӯзишгоҳи педагогии шаҳри Хоруғ месупорад.  Дар марҳилаи нахусти ҷавонии хеш вай на танҳо омузгориии мактаб, муҳасилии омӯзишгоҳ, балки вазифаи ҷамъиятии котиби комсомоли мактаби хешро низ ба уҳда мегирад.

Вай то соли 1952 дар деҳа монда сипас ба Институти давлатии педагогии шаҳри Сталинобод (ҳоло Душанбе) дохил шуда ихтисосои муаллими забон ва дабиёти тоҷикро бо дипломи аъло аз худ мекунад.

Ҳанӯз дар замони донишҷӯӣ таваҷҷӯҳи Додхудои ҷавонро забонҳо ва гӯишҳои мухталифи Помир ба худ зиёд ҷалб мекунанд.  Вале барои ӯ бештар  он ҳайратовар буд, ки олимони хориҷӣ ба омӯзиши ин забонҳо таваҷҷӯҳи зиёд мекарданду дар байни олимони миллии тоҷик ҳанӯз касе ба омӯхтани онҳо даст назада буд. Карамшоев бо азми комил соли 1957  шомили аспирантураи шӯъбаи эроншиносии Институти забоншиносии АУ СССР дар шаҳри Ленинград шуда то соли 1960 таҳсил намуд ва аз мактаби машҳури эроншиносии Ленингарди собиқ гузашт. Дар тӯли ин солҳо вай барои созмон додани зербанои манбаъҳои омӯзиши системаноки забонҳо ва гӯишҳои мавҷудаи Бадахшон заминаи хуби итилоотӣ фароҳам сохт. Муҳаққиқи Карамшоев шогирд, дӯст ва ҳамнишини чунин олимони маърфи помиршинос мисли В.С. Соколова,  И. И.Зарубинин, А.Л.Грюнберг, М. Н. Боголюбов,

И. И. Цукерман, А.К.Писарчик, Р. Х. Додихудоев, С. Н. Соколова, И. Стеблин-Каменский ва дигарон буд. Дониш, таҷрибаву маҳорат ва малакаи  аз онҳо гирифта тамоми умр барои ин пажуҳишгар рӯшангаре буд мисли чароғи дастӣ. 

 

АСРОРИ ЗАБОНҲОИ КУҲАНИ ТОҶИКИСТОН ВА ҶАҲД БАРОИ ҲИФЗИ ОНҲО

“Ба арсаи илм омадани Додхудо Карамшоев дар самти омӯзиши забону фарҳанги кӯҳистони Помир паёмадҳои назаррасро ба бор овард. Зеро то солҳои шастуми қарни гузашта омӯзиши илмии забонҳои помирӣ маркази расмии худро надошт ва забонҳои помирӣ дар доираи омӯзиши забонҳои гурӯҳи эронӣ таҳқиқ мешуданд. Адами мавҷудияти маркази алоҳидаи илмӣ таҳқиқу баррасии мукаммал ва тибқи нақша сурат гирифтаро таъмин намекард”, мегӯяд доктори илмҳои филологӣ устоди Донишгоҳи давлатии шаҳри Хоруғ профессор Назрӣ Офаридаев. Зимни фаъолият дар Пажӯҳишгоҳи забон ва дабиёти ба номи Рӯдакӣ дар тӯли солҳои 1963 - 1967 Карамшоев барои таъсиси сектор ё бахши забонҳои помирӣ дар дохили ин пажӯҳишгоҳ ва бо кадрҳои хуб таъмин кардани ин бахш хидматҳои сазоворе кардааст. Тавре профессор Н.Офаридаев ёдовар мешаванд, таъсиси сектор ё бахши помиршиносӣ кори саҳле набуд ва масъала бо миёнравии президенти онвақтаи АУ Тоҷикистон М.Осимӣ ба назди котиби КМ ПК Тоҷикистон Ковал ҳалли худро пайдо карда дар таъсиси ин бахш нақши директори вақти Институти забон ва дабиёти тоҷик Н.Маъсумӣ низ хеле бузург будааст. Ва албатта ҳамаи ин муваффақиятҳо бидуни кӯшишҳои  устод Карамшоев ба даст намеомаданд.

Ба гуфтаи дуктур Шамсиддин Солеҳов, муъовини раиси Пажӯҳишгоҳи забону адабиёти Рӯдакӣ дар шаҳри Душанбе, дар замони Шӯравӣ таъсиси бахши помиршиносӣ кори саҳле набуд ва барои ин кор мудохилаи Кумитаи марказии Ҳизби кумунисти Тоҷикистон лозим буд.

Вай мегӯяд: "Шояд ҳамаи ин муваффақиятҳо бидуни кӯшишҳои устод Карамшоев ба даст намеомаданд”.

 Соли 1974 ин бахш бо саъйи устод Карамшоев ба шӯъбаи помиршиносӣ табдил ёфт ва мутахассисони зиёдтареро фаро гирифт. Бо ривоҷ гирифтани фаъолияти шӯъба, афзоиши кормандони илмии он, фаро гирифтани доираи васеътар мавзӯоти  илмӣ дар помиршиносӣ зарурати боз ҳам тавсеа додани он ба амал омад. Устод Карамшоев чунин андеша мекард, ки ин шӯъба бояд дар маҳали корияш, яъне дар ҷои воқеъшавии забонҳо ё дар “лабораторияаш”амал кунад ва танҳо дар он ҷо метавонад самари бештаре орад.

Устод Карамшоев  бидуни кадом шак бунёнгузори шуъбаи помиршиносӣ дар Фарҳангистони улуми Тоҷикистон маҳсуб мешавад.

Таъсиси шӯъбаи помиршиносӣ ба ривоҷи фаъъолияти он, афзоиши шумори кормандони илмӣ, фаро гирифтани доираи васеътари мавзӯъоти илмӣ дар заинаи помиршиносӣ мусоъидат кард.

Устод Карамшоев ҳамеша дар такопӯ буд ва мекӯшид, ки омӯзиши забонҳои куҳани шарқии эронӣ, ки дар ҳоли ҳозир дар қаламрави Тоҷикистон роиҷ ҳастанд, тавсеъа ёбад.

Ба андешаи вай, ин шуъба мебоист дар маҳалле, ки ин забонҳо роиҷанд, ё ба истилоҳ дар "озмоишгоҳи табиъии" забонҳои бадахшонӣ, фаъъолият кунад ва он гоҳ метавонист самари бештаре ба бор оварад.

Бо ин андеша, устод Карамшоев бо роҳбарони вақти Фарҳангистони улуми Тоҷикистон мавзӯъи ба Бадахшон кӯч додани шӯъбаи помиршиносиро матраҳ кард. Ҳамин тавр, аз соли 1989 шуъбаи помиршиносӣ фаъъолияти худро дар шаҳри Хоруғ оғоз кард.

Аз моҳи сентябри соли 1991 дар заминаи ин шӯъба дар шаҳри Хоруғ Пажӯҳишгоҳи улуми инсонии Фарҳангистони улуми Тоҷикистон дар Бадахшон таъсис шуд, ки он низ самараи саъю кӯшиши пруфесур Карамшоев унвон мешавад.

Суханони муҳаққиқи таърихи забонҳои эронӣ шарқшиноси маъруф М.И. Оранский :“Ба арсаи илм ворид гардидани гурӯҳи мутахассисоне, ки барояшон ин забонҳо  модарӣ мебошад, дар инкишофи ин соҳаи эроншиносӣ марҳилаи нави ояндадор боз мекунад” дар шахси Карамшоев татбиқи худро ёфтанд.

Карамшоев дар таҳия ва қабули нахустин Қонун дар бораи забон дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ширктаи фаъол дошт ва пешниҳодҳои ӯ роҷеъ ба ҳифзи қонунии забонҳои куҳан дар Тоҷикистон дар ин қонун дарҷ ёфтанд. Ҳамчунин профессор Карамшоев яке аз мураттибони алифбои кириллиасоси забонҳои помирӣ дар Тоҷикистон маҳсуб мешавад.

КАРАМШОЕВ ПОЯГУЗОРИ ИНСТИТУТИ ИЛМҲОИ ГУМАНИТАРӢ ДАР БАДАХШОН

Донишёр Карамшоев дар назди роҳбарияти вақти АУ Тоҷикистон масъалаи ба Помир кӯчондани шӯъбаи помиршиносиро асоснок кард. Далелҳои ӯ бе қилу қол пазируфта шуданд ва аз соли 1989 шӯъбаи помиршинсоӣ фаъолияти худро дар шаҳри Хоруғ оғоз кард.  Дар тӯли ин солҳо  роҳбари ин бахш буда, дар омӯзиши забонҳо ва гӯишҳои помирӣ, фолклори мардуми он ва дигар масоили умдаи эроншиносӣ дар мисоли забонҳои помирӣ нақши сазовор гузоштааст. 

Аз моҳи сентябри соли 1991 дар заминаи шӯъбаи помиршиносӣ Пажӯҳишгоҳи улуми инсонии АУ ҶТ дар ВМКБ таъсис шуд, ки бешак, бидуни саъю кӯшиши профессор Карамшоев, коре буд амри маҳол.

Бо супориши Пешвои миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдат дар Тоҷикистон Президенти мамлакат  Эмомалӣ Раҳмон Пажӯҳишгоҳи улуми инсонии АУ ҶТ дар Помир, ки ба таъсиси он профессор Карамшоев асос гузоштааст, дар қаламрави Боғи Ботаникии шаҳри Хоруғ соҳиби бинои барҳавои худ шуд.  Ҳамакнун дар ин пажӯҳишгоҳ на танҳо масоили забон ва адабиёти мардуми Бадахшон, балки таърих, этнография (мардумшиносӣ), иқтисод, ҷуғрофия, геология ва ҳоказоро низ меомӯзанд.

Тавре  профессор, доктори улуми филологӣ директори Пажӯҳишгоҳи улуми инсонии шаҳри Хоруғ  марҳум Шодихон Юсуфбеков гуфта буданд “ҳоло дар  шӯъбаи помиршиносие, ки устод Карамшоев як замоне таъсис дода буданд, олимон ва таҳқиқгарон аз куллияи манотиқи Бадахшон: Шуғнон, Рӯшон, Язгулом, Бартанг, Ванҷу Дарвоз фаъолият мекунанд ва боиси фахр аст, ки бархе аз шогирдони устод имрӯз дар пажӯҳишгоҳҳо ва муассисоти илмии гуногуни кишварҳои Русия,  Инглистон ва Амрико кору фаъолият мекунанд.

Сардори шӯъбаи забонҳои помирии Пажӯҳишгоҳи улуми инсонии АУ ҶТ доктори илмҳои филологӣ профессор ва шогирди бевоситаи профессор Карамшоев Муқбилшоҳ Аламшоев мегӯяд “шодравон Карамшоевро ҳамчун лексиколог ва лексикограф дар Тоҷикистон ва берун аз он мешиносанд ва эҳтиром мегузоранд”. Ба гуфтаи ин олим “луғатсозӣ кори аз ҳама мушкилтарин дар забоншиносӣ аст, вале устод Карамшоев ба мушкилие нанигариста беҳтарин луғатро мураттаб сохтааст”. Бузургтарин кори илмие, ки устод Карамшоев дар тӯли солҳо анҷом додааст, ин таҳия ва мураттаб кардани “Луғати сеҷиладаи шуғнонӣ -  русӣ” аст, ки дар Сарредаксияи адабиёти шарқи Нашриёти “Наука” -  и шаҳри Москва ба нашр расидаст. Ин луғат дар вақташ аз ҷониби забоншинсосои номии шӯравии собиқ баҳои баланд гирифта буд.

САБКИ КОРУ РАФТОРИ ОЛИМ

Муаллифи ин сатрҳо шоҳид аст, ки устод Карамшоев ҳамеша новобаста дар куҷо ва бо кӣ нишаста аст, каламу коғаз дар даст дошт ва ҳар калимаи наверо, ки дар забон мешунид, сабт мекард ва ҳамоно онро ба картотека дохил менамуд. Вай ба шогирдонаш мудом таъкид мекард: “Шогирдонам, шитобед, қаламу коғазро гиред. Маводҳои забонӣ ва фолклориро ҷамъ намоед, забони тозаи мо дар ниҳоди пирон ва мӯйсафедон нуҳуфтааст, забонҳои помирӣ низ мисли ин мӯйсафедон астанд, пагоҳ дер мешавад”.

Профессор  Муқбилшоҳ Аламшоев, аз шогирдони устод Карамшоев, мегӯяд дар тӯли умри беш аз ҳафтодсолаи худ пруфесур Карамшоев ба манотиқи гуногуни Бадахшон сафарҳои ҳайъатҳои илмиро созмон дода ва осори шифоҳии мардумро ба забонҳои шуғнонӣ, рӯшонӣ, язғуломӣ, вахонӣ, ишкошимӣ ва порсӣ гирдоварӣ кардааст.

Ба гуфтаи вай, маводди ҷамъовардаи устод Карамшоев он қадр зиёд аст, ки бархе аз он то ҳанӯз ҳатто аз нигоҳи илмӣ омӯхта нашудаанд.

“БОЗИИ БУЗУРГ” ВА ЗАБОНҲОИ ПОМИРӢ

Дар вилояти Бадахшони Тоҷикистон ҳамакнун панҷ забони қадимаи эронӣ - шуғнонӣ, рӯшонӣ, язғуломӣ, ишкошимӣ ва вахонӣ ба изофаи забони порсӣ (шеваҳои дарвозӣ ва ишкошимӣ) роиҷанд, ки ба ин забонҳо беш аз 240 ҳазор нафар такаллум мекунанд.

Профессор Карамшоев ба манотиқи гуногуни Бадахшон сафарҳои ҳайъатҳои илмиро созмон дода осори шифоҳии мардумро ба забонҳои шуғнонӣ, рӯшонӣ, язғуломӣ, вахонӣ, ишкошимӣ ва порсӣ гирдоварӣ кардааст.

Помиршиносӣ ба унвони яке аз шохаҳои умдаи эроншиносӣ аз охири қарни 19, аз замони шиддат гирифтани ихтилофот миёни имперотуриҳои Русия ва Инглистон дар мавриди тақсими қаламрави Бадахшон ё ончи имрӯзҳо "Бозии бузург" номида мешавад, шакл гирифт.

Ҳадафи аслии ин риштаи эроншиносӣ омӯзиши забонҳо, адабиёт, таърих, мардумшиносӣ ва равоншиносии гӯяндагони забонҳои помирӣ будааст, ки ҳоло бештар дар қаламрави Тоҷикистон, Покистон, Ҳинд ва Афғонистон роиҷанд.

Бар асоси Қонуни забон, ки дар порлумони Тоҷикистон ба тасвиб расидааст, ҳифз ва омӯзиши илмии забонҳои помирӣ аз ҷумлаи фаъъолиятҳоест, ки давлат бояд аз он ҳимоят кунад.

Ҳамчунин, баъд аз касби истиқлоли Тоҷикистон таваҷҷуҳи хориҷиён ба омӯзиши забонҳои помирӣ афзоиш ёфтааст. Масъулони Анҷумани гардишгарии табиию фарҳангии Помир (PECTA), мегӯянд, ки дар солҳои охир шумори ҷаҳонгардони хориҷӣ, ки барои омӯзиши забонҳои куҳани помирӣ ба Бадахшон ворид мешаванд, ба маротиб афзудааст.

Забоншиносон мегӯянд барои омӯзиши амиқи забонҳои помирӣ ва яғнобӣ (ки мардуми дараи Яғноб дар шимоли Тоҷикистон ба он такаллум мекунанд) истифода аз осори илмии профессор Карамшоев аҳаммияти бештаре касб мекунад.

 

АСАРҲОИ ҶОВИДОНӢ

Ато Мирхоҷа, шоъири тоҷик, мегӯяд: "Дар баробари кори илмӣ профессор  Карамшоев ҳамчун шахсияти иҷтимоъӣ дар бораи таърих, фарҳанг, одобу русуми иҷтимоъӣ ҳамеша дар расонаҳо ва миёни мардум на танҳо суханронӣ мекард, балки навишта ва асарҳои зиёде пешниҳод менамуд.

"Устод Карамшоев хеле сермаҳсул буданд ва доираи мавзӯоти навиштаҳои вай аз баъзан аз забоншиносӣ ҳам берун меомаданд. Вай тақрибан 400 асари илмиро дар шакли мақола, китоб ба мерос мондааст.

Вале дар баробари кори илмӣ профессор Карамшоев ҳамчун ходими ҷамъиятӣ дар мавзуоти таърих фарҳанг, одоб ҳамеша дар васоити ахбори омма ва дар байни мардум баромад мекард.

Муаллифи ин сатрҳо бохабар аст, ки чӣ тавр як китоби таълифкардаи профессор Карамшоев дар ҳаммуаллифӣ бо генерали рус В. Харкавчук таҳти уновни “Пограничники и жители Памира” барои ба эътидол омадани вазъ дар Бадахшон дар солҳои ҷанги шаҳвандии дохилӣ дар Тоҷикистон (1992  - 1993) чи гуна нақши бузурге бозид. Марзбонони рус, ки ҳифозати марз дар Бадахшонро беш аз 100 сол ба дӯш доштанд ва ин корро повиҷдонона иҷро мекарданд, дар он солҳо андаке аз анъанати дустӣ ва ҳамкорӣ дур рафтанд. Ҳодисаи ба ҳоли худ мондани марз, аз он гузарондани афроди гуногуни  мусаллаҳ, дар рустоҳои марзӣ бегуноҳ ба қатл расондани ҷавонон ва муташанниҷ кардани вазъ аз ҷониби сарбозони рус ва қувваҳои ба имдоди онҳо омада хеле зиёд шуд. Профессор Карамшоев теъдоди зиёди маълумотҳо дар бораи фаъолияти марзбонони рус дар Тоҷикистон, анъанаоти дӯстии онҳо бо сокинони Бадахшон маводи зиёди архивӣ, ҳикояҳо, ёддоштҳои марзбонони мустафъиро ҷамъ оварда, онро бо ҳаммуаллифии генерали рус В.Харкавчук -  сардори марзбонони рус дар Помир ба нашр расонд. Баъди ба чоп расидани китоб устод аз байни шаҳравнадони тоҷик, афроди соҳибэҳтиром ва афсарони рус як ҳайате амсоли гурӯҳи ташвиқотӣ -  тарғиботӣ ташкил карда аз застава ба застава мерафтанд ва дар бораи оинҳои дӯстии миёни мардуми маҳаллӣ ва марзбонони рус сӯҳбат мекарданд ва сипас китобро ройгон тавзеҳ мекарданд. Ин иқдоми ҷамоатчигии професоор Карамшоев бисёр муассир буд ва муомилаи марзбонон нисбати марз ва мардуми маҳаллӣ ба куллӣ тағйир ёфт.

Дар ин бино дар болои яке аз дарҳо навишта шудааст: “Кабинети кории профессор Д.Карамшоев”. Дар ин кабинет тамоми осори профессор Д. Карамшоев гирд омадаааст. Аз ҷумлаи шогирдони устод Карамшоев танҳо дар ин пажӯҳишгоҳ 5 доктори илм, 14 номзади илм ва 18 ходими илмӣ фаъолият дошта ҳар соле аз натиҷаи  даҳҳо  тадқиқоти муҳим китобҳо ба чоп мерасонанд.

Дар ҳоли ҳозир роҳбарияти  кишвар масъалаи омӯзиши амиқи забонҳои кӯчак ва азбайнрафтаистода, таҳкими забони адабӣ ва расмии тоҷикӣ дар Вилояти Бадахшонро ба миён мегузорад. Ҳамчунин баъди касби истиқлоли Тоҷикистон   таваҷҷӯҳи ҷаҳониён ба омӯзиши забонҳои помирӣ афзоиш пайдо кард. Дар ин росто омӯзиши амиқи забонҳои помирӣ ва яғнобӣ ва идомаи фаъолияти илмии профессор Карамшоев аҳамияти бештаре касб мекунад.

Забонҳои куҳани тоҷикӣ дар Бадахшон ва Зарафшон бузургтарин дороии ТОҷикистонанд, ки бояд ҳам аз ҷониби давлат ва ҳам аз ҷониби ҳар як соҳибмиллат ҳифз шаванд. Беҳуда ҷаноби олӣ Помирро осорхонаи зиндаи забонҳо ном набурд.

Профессор Додхудо Карамшоев барои ояндагон мероси бебаҳое гузоштааст. Тавре ҳамеша худи ӯ таъкид мекард, дар шароити ҳозираи ҷаҳонишавӣ забонҳои куҳани Тоҷикистон метавонанд аз байн раванд. Вале мо бояд ба ин роҳ надиҳем ва ҳар яке чун олми шаҳири мо сарсупурдаи ҳифзи ин забонҳо бошем.

Қурбонидин АЛАМШОЕВ,

Номзади илмҳои таърих.

 

 

Муфассал ...

Бахшида ба 90-солгаии октори илмҳои филологӣ, профессор Додхудо Карамшоев дар Институти илмҳои гуманитарии ба номи академик Б.Искандаров конфренсияи байналмилалӣ доир гардид

Санаи 27.10.23 дар Институти илмҳои гуманитарии ба номи академик Б. Искандарови АМИТ конференсияи байналмилалӣ бахшида ба 90-умин солгарди доктори илмҳои филологӣ, профессор Додхудо Карамшоев - яке аз шахсиятҳои шинохта дар соҳаи лигвистикаи тоҷик ва бурунмарзӣ, яке аз нобиғаҳои нотакрори соҳаи помиршиносӣ баргузор гардид. Конфренсияи мазкур дар мавзуи “Масъалаҳои таҳқиқи лексикографӣ ва асосҳои таҳияи корпуси забонҳои помирӣ” ба ҳалли масъалаҳои мубрами илми забоншиносӣ бахшида шуда буд. Дар кори конфренсия намояндаи МИҲД-и ВМКБ Ниятбеков Ғ. – мудири шуъбаи рушди иҷтимоӣ ва робита бо ҷомеа  иштирок намуда, аз номи раиси вилоят иштирокчиёни конференсияро барои ин иқдоми некашон  хайру мақдам гуфта, табрик намуданд. Дар назди ҳозирин бо маърузаву гузоришҳои илмии пурмуҳтаво доктори илмҳои филологӣ, профессор Офаридаев Н., доктори илмҳои филологӣ, профессор Аламшоев М., номзадҳои илмҳои филологӣ Мирзоев Ш., Некушоева Ш., Броимшоева М. баромад намуданд. Дар баробари олимони забоншиноси ватанӣ дар кори конференсия олимони маъруфи  забоншиноси   Федератсияи Русия - доктори илмҳои филологӣ, профессор, академики АИР Плунгян В.А., доктори илмҳои филологӣ, профессор МОИ Рахилина Е.В, номзади илмҳои филологӣ, дотсенти мактаби лигвистии МОИ Арманд Е.Е, аспиранти мактаби лингвистии МОИ Чистякова Д. ва магистрантони мактаби лингвистии МОИ Мелеченко М. ва Новакшанов Д. ба таври онлайн иштирок намуда, бо гузоришҳои илмӣ баромад намуданд.

         Раёсати ИИГ АМИТ ва кормандони илмии Институт барои иштирок ва саҳмгузорӣ дар баргузор гаштани конфренсия ба фарзандони доктори илмҳои филологӣ, профессор Додхудо Карамшоев - Фахрӣ Карамшоев, Бадрӣ Карамшоев ва Матлуба Карамшоева арзи сипос менамоянд.

Муфассал ...

САҲМИ  ЗАБОНИ ТОЧИКӢ ДАР РУШДИ АФКОРИ ИЛМӢ   ВА ФАРҲАНГИИ МАРДУМИ  БАДАХШОН

       Минтақаи Бадахшон аз кадимулайём гаҳвораи қавмҳои ориёӣ буда, дар каламрави он халқиятҳои мухталифи эронитабор шуғниҳо, рӯшониҳо, вахониҳо, риниҳо (ишкошимиҳо), язгуломиҳо ва ғайра умр ба сар мебаранд, ки ҳар яке аз онҳо бо гуйишҳои гуногуни эронӣ такаллум мекунанд. Ин вижагии Бадахшонро ба назар гирифта, муаррихон ва забоншиносон Помирро осорхонаи этнолингвисти қаламдод намудаанд . Бояд тазаккур дод, ки то охири қарни XIX ва ибтидои асри ХХ дар Бадахшон дар баробари забонҳои маҳаллӣ забони форсӣ-тоҷикӣ мавқеи хосаро ишғол мекард ва забони мазкур барои босавод намудани мардуми ин минтақа ва рушд бахшидани улуми мухталиф аз қабили адабиёт, забон, тиб, нуљум, таърих, фалсафа, улуми мазҳабӣ, наққошї, хушнависӣ ва ғайра нақши босазое бозидааст. Профессор Додихудо Карамшоев зимни пажуҳишоти худ перомуни густариш ва мавкеи забони форсӣ- точикӣ дар қаламрави Бадахшон дуруст тазаккур додаанд: «Забони тоҷикӣ дар Бадахшон ба унвони забони иртиботи байни ақвоми мухталифи ин сарзамин роиҷ аст ва ба ин восита мардуми Бадахшон арзишҳои фарҳангӣ ва суннатҳои қавми ориёиро бо ду забон ҳифз мекарданд. Забони помирӣ дар зиндагии мардум ба суратҳои мухталиф истифода мешавад. Чи шеъри фолклорӣ ва чи шеъри адабӣ бештар ба забони форсӣ-тоҷикӣ суруда шуда ва бинобар ин, тамоми ақвоми ин минтақа бо ин забон ошно ҳастанд. Аксари жанрҳои адабӣ, яъне ғазал, рубоӣ, мухаммас, достонҳои динӣ ва ирфонӣ дар Бадахшони бисёрзабон ғолибан ба форсӣ-тоҷикӣ навишта ва паҳн мешаванд ва бисёре аз расм ва ойинҳо ва аз ҷумла маросими «Чароғравшан», ки дар шаби савум баъд аз вафоти шахс баргузор мешавад, низ ба форсӣ-тоҷикӣ анҷом мешавад. Дуоҳо ва фотиҳаҳое, ки дар ҷашни арӯсӣ ва таваллуди кӯдак, маросими шурӯи хонасозӣ ва ворид шудан ба хонаи ҷадид хонда мешаванд, низ ба ин забон аст. Аммо баъзе аз анвои шеър ба забони маҳаллӣ низ суруда шудаанд. Аз жанрҳои мансури адабӣ қисса ва афсона, нақл ва ривоят, латоиф ва ғайра гоҳ ба забони помирӣ ва гоҳ ба забони форсӣ-тоҷикӣ гуфта мешаванд. Ҳамчунин, зарбулмасал ва мақол ва чистонҳо, ки аз жанрҳои кӯчаки фолклорї маҳсуб мешаванд, низ ба забони форсӣ ва ҳам ба забони маҳаллӣ нақл шудаанд. Замоне ки Ҳаким Носири Хусрав бо мақсади таблиғ намудани ақоиди исмоилия роҳи Бадахшонро пеш гирифтанд, ин мутафаккири бузург мардуми ин сарзаминро бо забони форсӣ-дарӣ ҳидоят намуданд ва барои онҳо даҳҳо ҷилд китобҳои пурарзишро дар мавзуоти фалсафӣ, адабӣ, ахлоқӣ ва ғайра ба забони форсӣ- тоҷикӣ таълиф намуданд, ки ин осори гаронбаҳо дар тӯли беш аз ҳазор сол дар хидмати мардуми кӯҳистони Бадахшон мебошад. Тавре Мискин Майҳанпараст тазаккур додаанд: «Носири Хусрави Қубодиёнӣ низ аз ҷабри яғмогарони салҷуқӣ ба Бадахшон паноҳ бурдааст... Ӯ дар Шуғнон, Бартанг, Рӯшон, Вахон, Сариқул, Кайрон ва Мунҷон аз ҷониби мардум гарм ва самимона пазироӣ медид ва суҳбатҳои ў ҳама ҷо бо забони шевои дарӣ дар ҷараён будааст». Ё донишманди тоҷик Азиз Мирбобоев доир ба густариши забони форсӣ-тоҷикӣ дар қаламрави Бадахшон ва маҳбубияти Ҳаким Носири Хусрав дар миёни мардуми ин сарзамин мефармояд: «Ошноии ақвоми ин вилоят бо забони форсӣ то ҳадде будааст, ки Носири Хусрави Кубодиёнӣ дар қарни 6-и ҳиҷрӣ тавонист мардуми ин вилоётро аз тариқи забони форсӣ ба мазҳаби исмоилия ташвиқ кунад. Чунонки аз ривоёт ва ашъори фолклорӣ, ки ҳанӯз ҳам дар байни моварои Помир ривоҷ дорад, маълум аст, мардуми ин сарзамин бо Носири Хусрав ба форсӣ такаллум мекарданд. Ва имрӯз мақоле «форсӣ шакар аст»-ро ба вай мансуб медонанд. Мазҳаби исмоилия, ки забони катаби аслии он форсӣ буд, барои тарвиҷи забони форсӣ дар ин ҳавза кумак кард».

          Забони тоҷикӣ дар қаламрави Бадахшон ва соир кишварҳои ҳамҷавор дар тӯли асрҳои мухталиф на танҳо ҳамчун забони илм, адаб, дину мазҳаб, балки ҳамчун забони байналмилалӣ ва байни қавмӣ хидмат намудааст. Яъне, агар қавмҳои мухталифи Бадахшон бо ҳамдигар ва ё бо намояндагони миллатҳои дигар ҳамсуҳбат мешуданд, ҳатман аз забони тоҷикӣ истифода мебурданд. Рушди забони тоҷикӣ дар Бадахшон дар тӯли асрҳои гуногун шароити мусоид фароҳам овард, ки дар ин кишвар сарчашмаҳои муҳимми форсӣ-тоҷикӣ, аз ҷумла дастнависҳо дар мавзуоти мухталиф ба вуҷуд оянд, ки имрӯз теъдоди онҳо дар Бадахшон ба ҳазорҳо нусха (дастнавис ва чопи сангӣ) мерасад. Ин сарчашмаҳои хаттии форсӣ-тоҷикӣ бо ду роҳ дар Бадахшон арзи вуҷуд кардаанд. Аввал ин, ки замоне ки муҳассилини бадахшонӣ барои таҳсили илм роҳи мадориси Ҳиндустон, Покистон, Эрон, Афѓонистон, Самарқанд ва Бухороро пеш мегирифтанд, пас аз фарҷоми таҳсил онҳо китобҳои заруриро бо забони тоҷикӣ-форсӣ нусхабардорӣ намуда, бо худ ба Бадахшон меоварданд. Дувум, пас аз баргаштани муҳассилин онҳо дар зодгохи худ макотибҳои омӯзиширо таъсис дода, теъдоди зиёди кутуби форсӣ-тоҷикиро китобат намуда, миёни мардум паҳн мекарданд. Ин амали шоистаи нассохон имкони мусоид фароҳам овард, ки дар Бадахшон ҳунари наќќошӣ ва хушнависӣ низ рушд ёбанд ва хаттотон ва наққошони машҳур ба воя расанд. Барои собит кардани ин фикрҳо мехостем иттилооти чанд дастнависи форсӣ- тоҷикии дар Бадахшон дастраснамударо мавриди баррасӣ қарор диҳем:

         Нусхаи аввал «Нисоби Шайх Саъдӣ» ном дошта, аз ҷониби Улфатшох ибни Сайид Хукуматшоҳ дар Бомбайи Ҳиндустон бо фармоиши пир Сайид Фаррухшоҳ ибни Шоҳпартовӣ китобат шудааст, ки котиб дар охири дастнавис зикр кардааст: <<Тамат, тамом шуд Нисоби Шайх Саъдӣ» алайхирраҳмон валғуфрон. Катаба мин ядулзаъиф фақир-ул-хақир, хоки пойи ҷамии дарвешон Сайид Улфатшоҳ ибни Сайид Ҳукуматшоҳ таҳрир ёфт, фӣ явмул ҷумъа, нуздаҳуми шаҳри ҷумодиулохир саннаи 1275 (1858-1859) дар шаҳри Бомбай буд. Тамат тамом».

        Нусхаи дувум «Иршодоти Мавлоно Шоҳ Ҳасан Алӣ ва Мавлоно Шоҳ Алишоҳ» унвон дошта, аз ҷониби пир Шоҳ Ҳусайн дар шаҳри Пунои Ҳиндустон нусхабардорӣ шудааст. Пир Шоҳ Ҳусайн дар дастнавис зикр мекунад: «Ин чанд хатти шикастаи баста ба дасти нотамоми камина Сайид Шоҳ Ҳусайн валади Мирзо Муҳаммад Қосим аз валои Бадахшон аз сабаби фармоиши Сайид Қобилшоҳ валади Сайид Носиршоҳ дар мулки Ҳиндустон дар мавзеи шаҳри Пуна ба итмом пазируфт... Явми ҷумъа, чаҳоруми моҳи Зулҳиҷҷа, саннаи 1327 буд, ки тамом ёфт».

         Дар асри ХІХ ва ибтидои ХХ дар Бадахшон ба шарофати тарвиҷи ҳунари нассохӣ, пахш гардидани теъдоди зиёди осори форсии илмӣ, адабӣ ва ҳунарӣ дар ин сарзамин илми таърихнигорӣ низ рушд кард ва дар Бадахшон чанд тан аз муаррихон ба воя расиданд, ки бо кӯшиши онҳо асарҳои таърихӣ оид ба таърихи Бадахшон ба забони ноби форсӣ-тољикӣ таълиф гардиданд. Дар ин давра, яъне соли 1880-81 милодӣ дар замони њукмронии Юсуфалихон аз ҷониби пир Сайид Фаррухшоҳ маснавии «Таърихи шоҳони Шуѓнон»  таълиф гардид, ки донишманди мазкурро метавон яке аз аввалин муаррихон ва поягузорони илми таърих дар Бадахшон эътироф кард. Пир Сайид Фаррухшоҳ асари худро ба назм ва ба забони тоҷикӣ эљод намуда, дар он доир ба шарҳи ҳоли ҳашт нафар шоҳони Шуғнон иттилооти пурарзиш медиҳад. Ҳамчунин, аз ин донишманд то замони мо ашъори зиёди људогонае ба ёдгор мондаанд, ки онҳо ба мавзуъҳои таърихӣ ва инъикоси авзои иҷтимоии Бадахшони асрҳои гузашта бахшида шудаанд.

       Дар ин давра аз ҷониби донишмандони дигар Курбон Мухаммадзода (Охон Сулаймон) ва Муҳаббатшоҳзода (Сайид Шохфитур) як асари мукаммал ва пурарзиш бо номи «Таърихи Бадахшон»  ба забони тоҷикӣ таълиф гардид, ки ин асар дар чаҳор дафтар навишта шуда буд, ки он таърихи Бадахшонро аз замони Шоҳи Хомӯш то Юсуфалихонро дар бар мегирад.

      Ҳамчунин дар ин аср як асари таърихии муаррих Ҳайдаршоҳи Муборакшоњзода «Таърихи мулки Шуғнон»  ва Фазлалибеки Сурхафсар бо номи “Таърихи Бадахшон”ба забони тоҷикӣ тасниф шуданд, ки онҳо дар илми таърихнигории муосир ба хотири равшан сохтани таърихи ҳукмронии чиниҳо дар Шуғнон, сукунати оташпарастон дар Бадахшон, таърихи шоҳони Шуғнон ва ба Русия ҳамроҳ гардидани Помир дорои аҳамияти муҳим мебошанд. Метавон хотиррасон намуд, ки ҳар яке аз ин асарҳо дорои арзиши хосси илмӣ буда, ба таърихи тираи асрҳои собиқи Бадахшон равшанӣ меандозанд.

       Дар баробари осори таърихӣ дар Бадахшон бо инкишоф ёфтани забони тоҷикӣ адабиёти тоҷик рушд намуда, шоирони зиёд тарбия ёфтанд ва осори манзуми худро ба забони тоҷикӣ эҷод намуданд, ки метавон шоирони машҳури Бадахшон ба мисли Саййид Фаррухшоҳ, Мубораки Вахонӣ, Саййид Ҷаъфар, Мирзоибоди Шидзӣ, Шоҳфутур Муборакшоҳзода ва дигаронро ном бурд, ки онҳо ашъори худро ба забони тоҷикӣ таълиф намуданд. Ҳамчунин бо баракати густариш ёфтани забони тоҷикӣ дар Бадахшон дар ин сарзамин мактабҳо ба вуҷуд омада, онҳо барои босавод гардондани мардум саҳми босазо гузоштанд.

      Хуллас забони тоҷикӣ дар ҳаёти мардуми Бадахшон дар тўли асрҳо саҳми босазо гузошта буд. Маҳз ин забон буд, ки бадахшониён босавод гардиданд ва дар макотиб таҳсили илм намуданд ва ҳар гурӯҳе дар соҳаҳои гуногун соҳибкасб гардиданд.

 

 

  Умед Мамадшерзодшоев

Ходими илмии шуъбаи таърих, бостоншиноси ва мардумшиносии Институти илмҳои гуманитарии ба номи академик Б.Искандарови АМИТ

 

 

Муфассал ...