Эъломияи Хуҷанд дар фарҳанги ҳамсоядории таърихи навини Тоҷикистони соҳибистиқлол ҳуҷҷати нав аст. Ҳуҷҷати наве, ки сарманшаи он ҳамоно хиради азалии миллати тоҷик ва инсонсолории Пешвои тоҷикони ҷаҳон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад. Муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон - фарзонафарзанди миллат, балки беш аз он, сиёсатмадори сатҳи ҷаҳонӣ, вассофи сулҳу дустӣ, бо ташаббусҳои ба манфиати аҳли башар нигаронидашудааш - фарзанди саодатёри аҳли башар, боз иқдоми навбатии наҷибонаи тақвиятдиҳандаи фазои ороми минтақаро амалӣ намуд.

     Сарони ду кишвари ҳаммарз - Узбекистону Қирғизистонро ба сарзаминии бостонии тоҷикон ба ҷашни ҷаҳонии Навруз даъват намуд ва ин натанҳо як даъвати дустонаи идона буд. Ин пеш аз ҳама даъват ба пояндагии сулҳу амонӣ, даъват ба боз ҳам вусъати ҳаммаромиву ҳамдилӣ, дустиву ҳамкорӣ ва бар рағми ҳамаи он “дустоне”, ки ноамнии минтақаро маром доранд, даъват ба бародарӣ мебошад.

      Бояд гуфт, ки сиёсатҳои дурандешонаю хирадмандонаи Пешвои тоҷикони ҷаҳон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон чунин иқдомро на танҳо баҳри манфиатҳои имрузиёни се давлат дар назар доранд, балки ин талошҳои имруз баҳри ҳаёти пурсуботи ояндагон равона карда шудаанд. Самараи чунин нияту амалҳои нек ояндаи фарогири дустиву ҳамдигарфаҳмии байни ҷомеаи се кишварро неру хоҳанд бахшид.

      Эъломияи Хуҷанд дар шаҳри бостонии Хуҷанди сарзамини тоҷикон бо имзои сарони се давлати ҳамсояву ҳамдину ҳамфарҳанг – муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, муҳтарам Садир Жапаров, муҳтарам Шавкат Мирзиёев ба тасвиб расид, ки ҳадафи он абадият ва пояндагии дустӣ мебошад. Дар доираи ин Эъломияи таърихӣ маросими имзои Шартномаи миёни Ҷумҳурии Тоҷикистон, Ҷумҳурии Узбекистону Ҷумҳурии Қирғизистон дар бораи нуқтаи пайвастшавии сарҳадҳои давлатии се кишвар доир гардид, ки ин дар муносибатҳои некбинонаи ҳамсоядорӣ самараи басо муҳим мебошад. Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ки мизбони чорабинӣ буд, имзои Шартномаи нуқтаи пайвастшавии сарҳадҳои давлатии се кишварро “санади таърихӣ” ном бурд.

      Ин санади таърихӣ, албатта, ба муносибатҳои иқтисодиву фарҳангиву илму маорифи се кишвар, дар минбаъд тавҳамӣ ва ҳамгироии наву судмандро зам хоҳад кард. Муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамзамон дар суханронии хеш бар он таъкид намуданд, ки “...мо бори дигар қатъиян эълон намудем, ки аз арзишҳои сулҳ ва усулҳои ҳалли ҳамаи масъалаҳои мавҷуда аз роҳи муколама дар руҳияи ҳусни ҳамҷаворӣ, ҳамдигарфаҳмӣ, самимият, эҳтиром ва эътимоди ҳамдигар пештибонӣ мекунем”.

Мусаллам аст, ки Эъломияи Хуҷанд ин се давлат - Тоҷикистон, Қирғизистону Узбекистонро бар он талқин менамояд, ки дар ҳамсоягии воқеан сулҳомезу ҳамкориҳову шарикии сеҷонибанек баробар саҳмгузор бошанд.

      Рамзист, ки Эъломияи Хуҷанд дар танини ҷашни бостонии Навруз эълон гардид, ки тақозои ойинҳои пайваста арзишманди ин бузургҷашн аз қабили ҳамдиливу авфу бахшишҳову, дустиву бародарӣ мебошад. Ҷашни Навруз моҳиятан тараннумгари нектарин хислатҳои инсонӣ мебошад ва Навруз ба ҳамоваранда аст.

      Навруз, ки вассофи сулҳу дустӣ ҳаст, дар фарҳанги мардуми ин се кишвар низ маҳз бо чунин мазмун омадааст. Дар ин бора Пешвои тоҷикони ҷаҳон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар баромади худ ишора намуд, ки “ ...ҳамчун ҷузъи таркибии таъриху фарҳанги мо, аз қаъри қарнҳо моро ба таҳкими сулҳу субот, муносибатҳои дустӣ ва ҳамкорӣ водор месозад.”

Эъломияи Хуҷанд имруз ба хурду бузурги се ҳамсоякишвар илҳоми нав бахшид. Илҳоми ҳамкориҳои ҷадид, доду гирифти мустақим ва ҳамсоядориву хешутабории қавиитар аз ин. Имрузҳо оғуши мардуми ҳамҷавор гармтар ва дилҳо аз самимият бештар саршор мебошанд.

      Бояд гуфт, ки боз таъкид бар дурандешии Пешвои тоҷикони ҷаҳон бояд кард, зеро абадият ва амалияи Эъломияи Хуҷанд имрузҳо, дар ин вазъияти тезу тунди геополитикаи ҷаҳон на танҳо дар оромиву осудагии минтақаи Осиёи Марказӣ, балки дар созгории сулҳи ҷаҳонӣ низ мавқеъи муҳимро дорад.

     Бигузор ин дустиву ҳамдигарфаҳмӣ, чеҳраҳои кушоди сокинон ва фазои ороми минтақаву ин се кишвари ҳаммарз ҷовидона бошад ва Эъломияи Хуҷанд вазоиф ва рисолати минтақавию таърихии худро то абад иҷрорасон бошад.